Καθημερινά δεχόμαστε ένα ασταμάτητο κύμα από νέα παιχνίδια, με τις μεγαλύτερες εταιρείες και τίτλους να “κλέβουν” την προσοχή από εκείνα που θα μπορούσαν να μας εντυπωσιάσουν. Οι λάτρεις των first-person shooters, roguelikes και ρυθμικών παιχνιδιών, έχουν δει μια άνοδο στις κυκλοφορίες τα τελευταία χρόνια με παιχνίδια όπως τα Hi-Fi Rush, BPM: BULLETS PER MINUTE και Metal Hellsinger να μας κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον αλλά και να μας εντυπωσιάζουν τόσο με το έντονο gameplay τους όσο και με τις μουσικές επιλογές αλλά και την σύνδεσή τους με τον χειρισμό και την ροή. Ένα ακόμα παιχνίδι που ενστερνίζεται αυτή την λογική είναι και το ROBOBEAT. Παρά το γεγονός ότι βρισκόταν σε Early Access για κάμποσο καιρό, το ROBOBEAT έδινε την αίσθηση πως ήταν ένας πλήρης τίτλος με μερικά προβληματάκια και περιεχόμενο που προστέθηκε στην πορεία ως το κάτι παραπάνω.
Το ROBOBEAT ξεχωρίζει ως κάτι φρέσκο, ως μια ανατροπή με μοναδικά γραφικά ενώ μας δίνει την δυνατότητα να τροποποιήσουμε το παιχνίδι ανάλογα τα γούστα μας. Ο τίτλος που αναπτύσσεται από τον Simon Fredriksson και εκδόθηκε από την Kwalee, ξεχωρίζει από το ρυθμικό FPS gameplay του με ένα παλλόμενο soundtrack να πλαισιώνει την δράση, συνδυάζοντας παράλληλα μάχες υψηλών οκτανίων με την ακρίβεια ενός μετρονόμου. Κάθε βολή πρέπει να ‘φεύγει’ με τον ρυθμό αλλιώς απλά πετάμε αέρα στους εχθρούς μας ενώ παράλληλα πρέπει να πολεμάμε με στυλ σαν ένας άλλος, ρομποτικός John Wick.
Το ROBOBEAT μας βάζει στον ρόλο του Ace, ενός κυνηγού επικηρυγμένων που παγιδεύεται στην έπαυλη ενός ρομποτικού showperson που ονομάζεται Frazzer. Εμείς πρέπει να κατεθυνθούμε μέσα από τους ορόφους και τα δωμάτια του κτιρίου ώστε να φτάσουμε στο δωμάτιο του Frazzer και να τον σκοτώσουμε όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά γίνεται. Αυτό το κάνουμε μέσω διαφόρων όπλων που βρίσκουμε στα εκάστοτε δωμάτια και φέρουν διαφορετικά patterns βολών και δυνάμεις που θα μας βοηθήσουν να σκοτώσουμε πιο γρήγορα τους εχθρούς μας, αλλά και με ικανότητες που βοηθούν να περιηγηθούμε με μεγαλύτερη ευκολία μέσα στον χώρο της μάχης.
Τα διαδικαστικά δημιουργημένα δωμάτια του παιχνιδιού είναι γεμάτα με ποικίλους εχθρούς που ενώ δεν έχουν ιδιαίτερη εμφάνιση, μιας και κάλλιστα θα μπορούν να θυμίζουν generic εχθρούς σε παιχνίδι του gameboy, φέρουν διαφορές και ιδιαιτερότητες με τις οποίες καταλαβαίνουμε ποιο είναι το αδύναμο σημείο τους. Για να αντιμετωπίσουμε τις ορδές των εχθρών πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ικανότητες όπως το wall-running, το sliding, το dashing και το shooting σε συγχρονισμό με το ρυθμό της μουσικής ώστε να κάνουμε tricks και να μαζέψουμε πόντους για το τελικό μας σκορ. Κάθε θάνατος μας στέλνει πίσω στην αρχή, δίνοντας έμφαση έτσι στο roguelike στοιχείο.
Σαν παιχνίδι, το ROBOBEAT δεν κάνει κάτι τελείως διαφορετικό από άλλα παιχνίδια του είδους. Σκοπός μας είναι να επιβιώσουμε στα διάφορα δωμάτια που θα ανοίξουμε – με το καθένα να έχει διαφορετική ταμπέλα για το περιεχόμενό του, όπως είθισται στο είδος – βρίσκοντας δυνατότερα όπλα καλύτερες ικανότητες και γενικά τον συνδυασμό που θα μας επιτρέψει να είμαστε όσο πιο καταστροφικοί και δυνατοί γίνεται. Κάθε βολή και κίνηση θα πρέπει να γίνεται στον χτύπο της μουσικής, με το χτύπο αυτόν να απεικονίζεται ως ένα beat πάνω στο crosshair της οθόνης μας. Χάνοντας το beat, η μουσική χαμηλώνει στο βάθος και οι σφαίρες μας προκαλούν μικρότερη ζημιά από αυτή που θα έπρεπε με αποτέλεσμα να πρέπει να ξαναβρούμε τον χαμένο μας ρυθμό.
Ωστόσο, εδώ υπάρχουν αρκετά arcade στοιχεία που μας κάνουν να επιστρέφουμε στο παιχνίδι. Ακόμα και αν υπάρχει μια υποτυπώδης ιστορία που σίγουρα κρύβει από πίσω διάφορα μηνύματα, δεν είναι αρκετά για να μας κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Όλη η ουσία βρίσκεται στο gameplay. Στοχεύουμε για όσο μεγαλύτερη βαθμολογία γίνεται μέσω εναλλαγής όπλων, εκτέλεσης περίπλοκων ελιγμών και ενισχύοντας τα κόλπα και την αποτελεσματικότητά μας όσο και τον χρόνο ολοκλήρωσης ενός δωματίου. Οι μηχανισμοί του parkour και της σκοποβολής έχουν εφαρμοστεί με τέτοιον τρόπο που μας ωθούν στο να πραγματοποιήσουμε όσα περισσότερα κόλπα γίνεται, καθιστώντας κάθε επιτυχημένη αλυσίδα κόλπων και βολών βαθιά ικανοποιητική. Επιπλέον, μπορούμε να αποκρούσουμε εχθρικές επιθέσεις και να τις στείλουμε πίσω στους εχθρούς μας ενώ ικανότητες όπως το ground slam μας επιτρέπουν να πετάξουμε στον αέρα τους αντιπάλους μας και να τους εκθέσουμε σε επιθέσεις μας με πρόκληση critical damage.
Ωστόσο, το σημαντικό στοιχείο σε ένα roguelike είναι το gameplay loop του και πόσο φρέσκο παραμένει καθόλη την διάρκεια. Το παιχνίδι ξεκινά χωρίς powerups, δύο βασικά όπλα και μια βοηθητική ικανότητα. Η εκκαθάριση ενός δωματίου δίνει μια ανταμοιβή, συνεχίζοντας μέχρι θανάτου ή φτάνοντας σε μια μάχη με το αφεντικό στο τέλος του ορόφου. Ωστόσο, οι αρχικές ώρες δίνουν την αίσθηση πως είναι περιορισμένες σε ποικιλία, καθώς λίγες λειτουργίες, δωμάτια και όπλα ξεκλειδώνονται από νωρίς. Το πρόσθετο περιεχόμενο ξεκλειδώνεται με την εύρεση διαφόρων blueprints κατά τη διάρκεια των runs, τα οποία υλοποιούμε σε ένα workbench αγοράζοντάς τα με το currency του παιχνιδιού, σε μια παρόμοια φλέβα με τα blueprints του Dead Cells.
Αυτή η μέθοδος για να ξεκλειδώνουμε όπλα και ικανότητες επηρεάζει αισθητά την ροή, ζωτικής σημασίας ένα τέτοιο παιχνίδι. Στην αρχή θα νομίζουμε πως τα runs είναι μικρά, εύκολα ενώ άλλες φορές θα γίνονται δύσκολα χωρίς ιδιαίτερο λόγο αποθαρρύνοντάς μας από μελλοντικές προσπάθειες. Επιπλέον, το ROBOBEAT δεν διαθέτει παθητικές μόνιμες ικανότητες, σε αντίθεση με παιχνίδια όπως το Hades, όπου οι ανεπιτυχείς εκτελέσεις εξακολουθούν να παρέχουν ευκαιρίες για μόνιμες αναβαθμίσεις που θα διευκολύνουν τις μετέπειτα προσπάθειες. Το νέο περιεχόμενο προσθέτει μόνο στη δεξαμενή του πιθανού οπλισμού και ικανοτήτων σε επόμενες προσπάθειες χωρίς να μας ενδυναμώνει άμεσα.
Από την άλλη, η κινητήριος δύναμη του ROBOBEAT, η μουσική, αποκτά τον πρωταγωνιστικό ρόλο μιας και είναι εκείνη που θα μας κάνει, κατά κύριο λόγο, να επιστρέφουμε για ένα ακόμα run. Το παιχνίδι έχει αρκετά γρήγορα και αργά κομμάτια που ταιριάζουν με την αισθητική και την ατμόσφαιρά του ενώ τα beats ενθαρρύνουν τόσο γρήγορο όσο και πιο αργό gameplay. Αυτό όμως που κάνει το ROBOBEAT να ξεχωρίζει είναι η δυνατότητα να αλλάζουμε μουσικό κομμάτι κατά την διάρκεια του gameplay – εδώ να τονίσουμε πως για να ξεκινήσουμε ένα run πρέπει να βάλουμε μια κασέτα στο walkman μας – αλλά και η δυνατότητα να δημιουργούμε δικές μας λίστες και να προσθέτουμε τα δικά μας μουσικά κομμάτια.
Η προσθήκη Custom Tracks είναι το highlight του παιχνιδιού μιας και μπορούμε να προσθέσουμε όποιο τραγούδι θέλουμε από μορφή .mp3, .flv και ούτω καθεξής, με το παιχνίδι να εντοπίζει το κομμάτι, να το “διαβάζει” και να το μετατρέπει σε κομμάτι για το παιχνίδι. Μπορούμε να τροποποιήσουμε την ταχύτητα, των ρυθμών των χτύπων και το πόσο αραιοί θα είναι αυτοί μεταξύ τους ώστε να φτιάξουμε την δική μας ξεχωριστή μουσική εμπειρία. Κομμένα τμήματα από κομμάτια όπως τα Turbo Killer από Carpenter Brut, Future Club από Pertubator, Overdrive από Lazerhawk, Invader από Dance with the Dead, Blackstar από Celldweller αλλά και πιο metal κομμάτια όπως το Keelhauled από Alestorm και The Trooper από Iron Maiden μπορούν να αποτελέσουν κομμάτια που θα μας κρατήσουν ταιριαστή συντροφιά. Ωστόσο, καλό θα ήταν να έχουμε υπόψιν μας πως ο ρυθμός σε αυτά τα κομμάτια μπορεί να μην ταιριάζει ιδιαίτερα στο μοτίβο του gameplay αλλά τουλάχιστον ξέρουμε πως μας δίνεται μια εργαλειοθήκη για να φτιάξουμε εμείς τα αγαπημένα μας κομμάτια όπως θέλουμε.
Όσο για την απόδοση του ROBOBEAT είναι ένας παραπλανητικός τίτλος, αν μου επιτρέπετε την έκφραση, καθώς η retro analog αισθητική του, τα blocky γραφικά του και η σκοτεινή του ατμόσφαιρα μας δίνουν την εντύπωση ενός παιχνιδιού που δεν ζητάει πολλά από το σύστημά μας. Αυτό είναι κάτι που βιώσαμε και εμείς, αφού δεν απαιτείται βαρύ σύστημα για να παίξουμε αφού χρειάζεται μόνο ένας επεξεργαστής Intel Core i5-4440 ή AMD Ryzen 3 1200 με 8 GB RAM και μια Nvidia GeForce GTX 1050 ή AMD Radeon R9 270X. Καθόλη την διάρκεια του παιχνιδιού είχαμε σταθερά καρέ, κανένα αισθητό κόλλημα και ο χειρισμός ήταν αρκετά βολικός και με πληκτρολόγιο/ποντίκι αλλά και με χειριστήριο.
Το ROBOBEAT είναι ένα ρυθμικό, έντονο και ευχάριστο παιχνίδι που προορίζεται κυρίως για τους λάτρεις του είδους. Το περιεχόμενο του, όπως και με παιχνίδια σαν το BPM και Metal Hellsinger δεν είναι πολύ αλλά είναι αρκετό για να μας κρατήσει κάπως απασχολημένους, ειδικά με την δυνατότητα προσθήκης των δικών μας μουσικών κομματιών – σε μια εποχή που εφαρμογές όπως τα Google Music, Apple Music και Spotify “σκοτώνουν” τα mp3. Σε σχέση με άλλα παιχνίδια, το έργο του Simon Fredriksson αξίζει την προσοχή μας.
Το Review Code ήταν μια χορηγία της ομάδας ανάπτυξης και του εκδότη του παιχνιδιού.
