Το περασμένο καλοκαίρι, το έκτο παιχνίδι της σειράς Street Fighter κυκλοφόρησε κεντρίζοντας το ενδιαφέρον τόσο με την εναλλακτική του εμφάνιση όσο και με το ανανεωμένο gameplay του. Η σειρά που αποτελεί ως γνωστόν έναν θρύλο στον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών με πάνω από τρεις δεκαετίες τίτλων ξεκινώντας από το 1987, εξελίχθηκε σε ένα πανηγυρισμό των παιχνιδιών ξύλου, με εμβληματικούς χαρακτήρες όπως τους Ryu, Ken και Chun-Li ως σημαιοφόρους. Με εντυπωσιακά γραφικά, επική μουσική και το γεγονός ότι αποτέλεσε την σειρά που έφερε τα combos στα fighting games λόγω ενός bug, τα Street Fighter έχουν καθιερωθεί ως σημείο αναφοράς στο είδος επηρεάζοντας παράλληλα τον παγκόσμιο πολιτισμό με ταινίες, σειρές και τουρνουά που προήλθαν από το πάθος των παικτών.
Το Street Fighter 6 κυκλοφόρησε στην καλύτερη χρονιά του gaming, με δεκάδες φοβερά παιχνίδια να γεμίζουν την συλλογή μας και μια εξίσου καλή χρονιά για την Capcom. Αν και το promo για το έκτο παιχνίδι μας ανησύχησε, η Capcom κατάφερε να δημιουργήσει έναν τίτλο που άλλαξε το entry level της σειράς και επέτρεψε σε αρκετούς νέους παίκτες να το δοκιμάσουν επαναφέροντας έτσι το “Street” στο Fighting. Εδώ δεν λείπουν και τα νέα game modes καθώς και αρκετοί από τους μαχητές που αγαπήσαμε ενώ θα δούμε νέους μηχανισμούς που θα μας ωθήσουν στο να δοκιμάσουμε κάθε χαρακτήρα και να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι με αυτούς.
Το Street Fighter 6 συνεχίζει την παράδοση των “κανονικών” fighting game Story Modes που ξεκίνησε το Street Fighter V αλλά εδώ κάνει κάτι καινούργιο. Το World Tour, όπως ονομάζεται το mode, μας βάζει να φτιάξουμε τον δικό μας custom χαρακτήρα ώστε να ξεκινήσουμε την πορεία μας στην Metro City, την πόλη του Final Fight – του αρχικού sequel του Street Fighter που άλλαξε από fighting σε beat ‘em up. Κατά την διάρκεια της ιστορίας θα συναντήσουμε και τους 18 αρχικούς χαρακτήρες του roster ώστε να μάθουμε το στυλ μάχης τους, να δανειστούμε πολλές από τις κινήσεις τους όπως το Lighting Kick της Chun-Li, του Hadouken από τον Ryu ή το Assault Blade της Cammy και να μάθουμε όλα όσα πρέπει για τον πυρήνα του συστήματος μάχης.
Ο ήρωάς μας καλείται να μάθει όλα όσα πρέπει για το Street Fighting υιοθετώντας τις παραπάνω σχολές μάχης και μαθαίνοντας νέες ειδικές κινήσεις ώστε να ξεσκεπάσει τα μυστικά της πόλης και να αντιμετωπίσει εν ευθέτω χρόνω την Neo Shadaloo, την νέα οργάνωση της παλιάς Shadaloo του M. Bison. Αν και οι αρχικές ώρες μας θυμίζουν κάτι από Pokemon – τουλάχιστον στον τρόπο που κυλάνε τα γεγονότα – γρήγορα θα χαθούμε στην επανάληψη της μάχης με σκοπό να γίνουμε καλύτεροι και να μαζέψουμε exp points a la RPGs.
H πόλη της Metro City χωρίζεται σε διαφορετικές γειτονιές που προσφέρουν ελευθερία κινήσεων και επιλογών. Δύο από αυτές τις περιοχές είναι σχετικά ανοιχτές με τις υπόλοιπες να αποτελούνται από σοκάκια ή σημεία ενδιαφέροντος. Θα ξεκινήσουμε αρκετά αδύναμοι, από το Level 1 και σταδιακά θα καλούμαστε να ολοκληρώσουμε αποστολές που μας ανταμείβουν με πόντους εμπειρίας, χρήματα και διάφορα χρήσιμα αντικείμενα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν εντός και εκτός μάχης. Εξερευνόντας θα βρούμε πολλούς απλούς NPCs που μπορούμε να τους προκαλέσουμε σε μάχες. Εξάλλου, το lore της περιοχής μας λέει πως οι κάτοικοι της Metro City έχουν μαχητικότητα και προκειμένου να προστατεύονται έχουν μάθει βασικές πολεμικές τέχνες οπότε και μπορούμε να προσκαλέσουμε σε μάχη οποιονδήποτε NPC θα συναντήσουμε – και έτσι θα νιώσουμε πως όντως είμαστε Street Fighters.
Ανεβαίνοντας level λαμβάνουμε και skill points τα οποία ξοδεύουμε σε passive skills που επιλέγουμε εμείς όπως αύξηση ζημιάς από μπουνιές ή κλωτσιές, περισσότεροι πόντοι υγείας ή ειδικά στατιστικά. Ωστόσο, το “ζουμί” του World Tour είναι η συναναστροφή με τους χαρακτήρες και τους Masters, τους οποίους θα γνωρίζουμε καλύτερα, θα μάθουμε για τις προσωπικότητές τους και θα ζήσουμε τραγελαφικές καταστάσεις μαζί τους.
Το μεγαλύτερο κομμάτι της εμπειρίας μας θα το περάσουμε στο World Tour μαθαίνοντας όλες τις ιδιοσυγκρασίες και τους μηχανισμούς του παιχνιδιού με πρώτο και καλύτερο το νέο σύστημα χειρισμού. Όπως ήδη γνωρίζουμε, το Street Fighter είχε το κλασικό σύστημα εντολών (Inputs) για τις κινήσεις ή τις ειδικές ικανότητες των χαρακτήρων και τα combos. Αργότερα, αυτά εμπλουτίστηκαν με super combos, super arts, ultra combos, parries και διάφορα Triggers που άνοιξαν τις πύλες για ακόμα περισσότερους συνδυασμούς.
Πλέον, στο Street Fighter 6 έχουμε την επιλογή μεταξύ 3 διαφορετικών τύπων ελέγχου, το “κλασσικό”, το “μοντέρνο” το οποίο απλοποιεί τα inputs με πιο απλούς ή λιγότερους συνδυασμούς κουμπιών και το “δυναμικό” σύστημα που μας επιτρέπει να πατάμε ένα κουμπί και να κάνουμε ένα ολοκληρωμένο combo χωρίς πολύ σκέψη ή ικανότητα. Αυτή η λογική υιοθετήθηκε για όσους θα ήθελαν να μπουν στον κόσμο του Street Fighter ή για όσους θέλουν να χαλαρώσουν περισσότερο απ’ότι άλλο.
H κίνηση της Capcom να προσθέσει το τελευταίο σύστημα χειρισμού θα μπορούσε να κριθεί περίεργη μιας και συνήθως, τα fighting games ξεχωρίζουν για την ικανότητα των παικτών τους και για την “δουλειά” που ρίχνουν για να μάθουν τους μαχητές και τα combos τους. Η απλοποίηση του χειρισμού μπορεί να φέρει νέους παίκτες στον κόσμο του παιχνιδιού, μπορεί όμως κάλλιστα να τους απωθήσει όταν αντιληφθούν πως το απλό δεν σημαίνει απαραίτητα και καλό, πόσο μάλλον όταν λάβουμε υπόψιν πως το δυναμικό σύστημα δεν είναι ενεργό σε online αγώνες. Έτσι, μένουμε με το κλασικό ή μοντέρνο σύστημα χειρισμού. Το κλασικό σύστημα μας δίνει περισσότερο έλεγχο στους συνδυασμούς που μπορούμε να κάνουμε και ίσως μεγαλύτερη ακρίβεια μεταξύ των κινήσεων, ενώ το μοντέρνο αφαιρεί κάποιους συνδυασμούς με αποτέλεσμα να μην μπορούμε απαραίτητα να εξαπολύσουμε το ίδιο πλήθος συνδυασμών.
H διαφορά μεταξύ κλασικού και μοντέρνου μπορεί να φανεί και από το είδος χειριστηρίου που χρησιμοποιούμε, με τους πιο hardcore παίκτες να έχουν στην διάθεσή τους και fighting sticks ενώ άλλοι παίκτες να βασίζονται σε πληκτρολόγια ή controllers. To μοντέρνο σύστημα, μαζί με τα assisted combos που δουλεύουν κρατώντας ένα κουμπί πατημένο πατώντας παράλληλα κάποιο από τα βασικά 3 κουμπιά επίθεσης απλοποιούν κατά πολύ πολλές επιθέσεις ενώ άλλες κρύβονται πίσω από τα classic inputs. Για παράδειγμα, ειδικές ικανότητες όπως το Shinku Hadouken μπορούμε να το κάνουμε μόνο με τα κλασικά κουμπιά ακόμα και σε μοντέρνο χειρισμό.
Όπως το Street Fighter V πρόσθεσε τα V-Triggers στο σύστημα μάχης του, το έκτο παιχνίδι της σειράς προσθέτει αντίστοιχα το Drive System. Συγκεκριμένα, με αυτό το σύστημα έχουμε πρόσβαση σε πέντε ικανότητες: το Drive Impact, μια επίθεση που μπορεί να διαπεράσει την άμυνα του αντιπάλου μας, το Drive Parry που μπορεί αμέσως να ακυρώσει αντίπαλη επθεση και το Drive Rush που μας επιτρέπει να μειώσουμε την απόσταση μεταξύ των δύο μαχητών ώστε να προχωρήσουμε στα ανάλογα combos. Τα Overdrive Arts λειτουργούν αντίστοιχα με τα γνωστά EX moves, ενώ το Drive Reversal μας επιτρέπει να ανατρέψουμε τον αγώνα υπέρ μας. Στην αρχή κάθε γύρου ο μετρητής του Drive είναι γεμάτος, δίνοντας μας έτσι την ευκαιρία να ξεκινήσουμε δυναμικά το match διευρύνοντάς τις επιλογές μας. Αυτός ο μετρητής δεν αυξάνεται κατά την διάρκεια της μάχης αλλά γεμίζει σε κάθε επόμενο γύρο ξεκλειδώνοντας έτσι και ένα επίπεδο σκέψης στον κάθε αγώνα.
Ο τρόπος με τον οποίο αξιοποιείται το Drive Meter είναι αρκετά ενδιαφέρον μιας και ενθαρρύνει το risk-reward mentality. Ο μαχητής μας μπαίνει σε κατάσταση Burnout αν χρησιμοποιήσουμε όλο το μετρητή και έτσι δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάποια από αυτές τις τεχνικές. Οι επιθέσεις του αντιπάλου μας γίνονται πιο δυνατές ακόμα και αν τις μπλοκάρουμε, ενώ τα Drive Impacts γίνονται πιο τρομακτικά από ποτέ. Αυτή η κατάσταση όμως, απέχει πολύ από το να μας κερδίσει ο αντίπαλός μας. Εξακολουθούμε να κινούμαστε με την ίδια ταχύτητα, οι επιθέσεις μας κάνουν την ίδια ζημιά και ενώ τα Drive Impacts του αντιπάλου μας αποτελούν τεράστια απειλή, μπορεί να οδηγήσουν σε μερικά ενδιαφέροντα παιχνίδια μυαλού και από τις δύο πλευρές.
Αφού λοιπόν, ολοκληρώσουμε την εμπειρία του World Tour ή θέλουμε να δούμε κάτι διαφορετικό, μπορούμε να επιλέξουμε και ανάμεσα στα Battle Hub και το Fighting Ground, που είναι η κλασσική εμπειρία Street Fighter με τα Arcade Mode, Training Mode, Versus, Online καθώς και Extreme Battle mode. Στο Arcade Mode θα λάβουμε μέρος σε μια σειρά από μάχες, κάθε μια με διαφορετικό χαρακτήρα, ώστε να φτάσουμε στην τελευταία μάχη και να δούμε ένα mini cutscene.
Αρκετό χρόνο θα περάσουμε στο free training mode το οποίο περιέχει έτοιμα σενάρια, μπορεί να παραμετροποιηθεί ελεύθερα και έχει εκπαιδευτικό υλικό που εξηγεί τους χειρισμούς και τα concepts του παιχνιδιού. Από την άλλη, το character guide έχει υλικό για όλους τους χαρακτήρες και ξεκινάει παρουσιάζοντάς μας τις κινήσεις, combos και στρατηγικές τους. Οχτώ από τους βασικούς χαρακτήρες του Street Fighter επιστρέφουν ενώ παράλληλα θα δούμε ανανεωμένους τους Cammy, Juri, Dee Jay και Luke με τις 6 νέες αφίξεις να βρίσκονται στα πρόσωπα των Lily, Jamie, Kimberly, Manon, Marisa και JP. Φυσικά, δεν λείπουν και οι Season Pass μαχητές, ανάμεσά τους οι Rashid, A.K.I., Ed και Akuma.
Αγαπημένη μας από το “νέο αίμα” είναι η Kimberly, μια μαχήτρια που μοιάζει αρκετά με μια μίξη των Ibuki και Dee Jay λόγω του ninja-like moveset της με γρήγορα teleports, καρφώματα και drop-kicks αλλά και γρήγορες επιθέσεις και γραπώματα. Άλλοι χαρακτήρες όπως ο Dee Jay διακρίνονται εξίσου από ταχύτητα και αρκετά feints που δημιουργούν ιδανικές καταστάσεις για να μπερδεύουμε τους εχθρούς μας και να παίζουμε με το μυαλό και την υπομονή τους. Οι πιο κλασικοί χαρακτήρες όπως ο Ryu και ο Ken διατηρούν το κλασικό moveset τους αλλά το ενισχύουν με charged attacks που μοιάζουν αρκετά με τα EX Moves χωρίς όμως να χρειάζεται να χτίζουμε κάποιον μετρητή. Εδώ υπάρχει κάθε είδος πολεμικής τέχνης με μαχητές ζώνης όπως ο Guile, o Dhalsim και o JP, παλεστές όπως οι Zangief, Marissa και Honda και οι κλασικοί μαχητές όπως οι Ryu, Ken, Jamie και Cammy.
H “καρδιά” του Street Fighter 6 όμως εντοπίζεται στο Battle Hub, έναν online χώρο όπου ταξιδεύουμε με το avatar μας και λαμβάνουμε μέρος σε μάχες με άλλους παίκτες ή παίζουμε σε παραμετροποιημένα, extreme modes. Εκεί, μπορούμε να λάβουμε μέρος σε casual ή ranked online matches και να δοκιμάσουμε τις ικανότητές μας ενάντια σε άλλους παίκτες με τον αγαπημένο μας χαρακτήρα. Στο Battle Hub μπορούμε επίσης να αλλάξουμε εμφάνιση στο avatar μας δαπανώντας τα διάφορα νομίσματα που μας ανταμείβει το παιχνίδι (με το ένα να είναι δωρεάν και το άλλο επί πληρωμή) ενώ παράλληλα ξεκλειδώνουμε αντικείμενα – διακοσμητικά και μη – στο αντίστοιχο Battle Pass, ολοκληρώνοντας αποστολές και απαιτούμενα κάθε ημέρα και εβδομάδα.
Το Battle Hub απαρτίζεται από διάφορα μαγαζιά, σημεία ενδιαφέροντος όπως Booth φωτογραφιών και πολλά, ΠΟΛΛΑ arcade machines που λειτουργούν ως ο δύαυλος για να παίξουμε ενάντια σε άλλους παίκτες. Ωστόσο, αν δεν θέλουμε να παίξουμε με έναν από τους 18 χαρακτήρες, μπορούμε να πάμε στο κέντρο του δωματίου και να προσκαλέσουμε άλλα avatars σε μάχη – με την μόνη διαφορά πως εδώ παίζουν ρόλο και τα Levels των παικτών. Δεν είναι βλέπετε διασκεδαστικό να είσαι Level 10 και να χάνεις κατά κράτος από άλλον παίκτη Level 80.
Κάτι που πιστεύω αξίζει να αναφερθεί και έφερε ένα ακόμα χαμόγελο στα χείλη μας ήταν και η ύπαρξη των “πραγματικών” arcade machines τα οποία περιείχαν arcade games της Capcom όπως το Captain Commando, το Super Street Fighter II Turbo, το Final Fight και το Mega Man: The Power Battle.
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΓΙΑ ΤΟ REVIEW:
Monitors: Dell Monitor 27″ S2721HGF Gaming Curved
Keyboard: Logitech G512 RGB Carbon GX Brown
Mouse: Logitech G600 MMO Gaming
Controller: Switch Pro Controller
CPU: AMD Ryzen 7 5800X3D
GPU: NVIDIA GeForce RTX 3060 Eagle OC 12GB
RAM: 32GB DDR4 Ram
OS: Windows 11 64-bit
Main Memory: Samsung 870 QVO SSD 2TB 2.5” SATA III
To Street Fighter 6 έχει την δυνατότητα cross-play οπότε παίκτες σε υπολογιστές μπορούν να συνδεθούν με παίκτες σε κονσόλες και να παίξουν μαζί. Κατά την διάρκεια συγγραφής αυτής της κριτικής, το SteamCharts κατέγραψε αριθμό παικτών έως και 23,507 κάτι που δεν αποτυπώθηκε τόσο στο Battle Hub αφού με το ζόρι είδαμε μερικά δεκάδες άτομα μέσα σε αυτό. Ακόμα και έτσι όμως, μετά από τόσους μήνες ήταν δύσκολο να βρούμε παίκτες του ίδιου βεληνεκούς οπότε πολλές ήταν και οι φορές που φάγαμε το ξύλο της χρονιάς.
Τεχνικά, το παιχνίδι έτρεχε πάρα πολύ καλά στο σύστημά μας. Mε τα γραφικά και τις ρυθμίσεις να είναι στο μέγιστο δυνατό φτάναμε εύκολα τα 120FPS μέσα στο παιχνίδι και τα 60FPS στις μάχες ενώ δεν παρατηρήσαμε κολλήματα, lag spikes ή frame drops. Τα μοντέλα των μαχητών είναι πανέμορφα και αρκετά “beefy” αναδεικνύοντας την δύναμη και το “χτίσιμο” του σώματός τους. Βέβαια, αυτή η λεπτομέρεια δεν εντοπίζεται στον ίδιο βαθμό και στο overworld της Metro City αλλά δεν είναι όσο ενοχλητικό θα περιμέναμε. Οι γειτονιές της πόλης είναι γεμάτες NCPs και αντικείμενα που δίνουν την αίσθηση μιας ζωντανής πόλης με την οποία μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε σε κάθε στιγμή της.
Το μόνο αρνητικό σε όλα αυτά είναι το U.I. και τα βασικά μενού του παιχνιδιού. Πρώτο παράδειγμα, είναι το μενού για τα 3 βασικά modes που αν και εμφανησιακά είναι “cool” εύκολα μπορούμε να το προσπεράσουμε και να πάμε κατευθείαν στο Battle Hub – με αποτέλεσμα να νιώθουμε χαμένοι. Μαζί με τα modes υπάρχουν και 3 main menus που είναι δομημένα με τέτοιον τρόπο που δεν μπορείς να βρεις αυτό που θες. Ήταν άθλος να βρούμε το μενού των skills για να ξεκλειδώσουμε νέες ικανότητες ή να βρούμε τα μηνύματα για να δούμε ποιο είναι το επόμενο quest. Ακόμα και μετά από αρκετές ώρες, δεν μπορούσαμε να συνηθίσουμε αυτήν την πλοήγηση.
Ευχαριστούμε την CD Media S.A. για την παραχώρηση του παιχνιδιού.
