Ο Μάϊος ήταν ένας πολύ καλός μήνας για τους λάτρεις των βιντεοπαιχνιδιών, με το τέλος του να μας χαρίζει παιχνίδια όπως το Paper Mario: The Thousand Year Door, το Hades 2 και το Multiversus ενώ το θέμα που επικρατούσε αρκετά ήταν η έξοδος και η είσοδος στο Steam Early Access. Πολλοί από τους τίτλους που κυκλοφόρησαν μέσα στον μήνα είτε βγήκαν από το πρόγραμμα με την έκδοση 1.0 είτε μπήκαν με τις πρώτες πρώιμες εκδόσεις τους να μας αφήνουν να “πεινάμε” για περισσότερο ή να είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό που βλέπουμε.
Το The Rogue Prince of Persia της Evil Empire και της Ubisoft είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Είναι από τις λίγες φορές που η Γαλλική εταιρεία βασίζεται σε άλλη ομάδα για την ανάπτυξη ενός I.P. της και το παιχνίδι που δίνεται εδώ ξεφεύγει από τα καθιερωμένα, με έναν τίτλο που βασίζεται τόσο στις ρίζες της σειράς όσο και στα “hit” των τελευταίων ετών. Η κυκλοφορία του καθυστέρησε και από εκεί που ήταν να κυκλοφορήσει στις αρχές του τρέχοντος μήνα κατέληξε να βγει πριν από λίγες ημέρες θαμμένο πάλι κάτω από τις νέες κυκλοφορίες. Η λογική πίσω από αυτή την απόφαση ήταν πως η κυκλοφορία του Hades 2 εμπόδισε την κυκλοφορία λόγω του ότι όλοι θα παίζανε εκείνο το παιχνίδι και όχι το Rogue Prince of Persia. Άραγε, ήταν καλή αυτή η απόφαση;
Όπως περιγράφω και στο βίντεο παραπάνω – ή πιο σωστά όπως παραληρώ – το The Rogue Prince of Persia δανείζεται πάρα πολλά στοιχεία από προηγούμενους τίτλους της Evil Empire και συγκεκριμένα, το Dead Cells. Η ιστορία περνάει σε δεύτερη μοίρα και λειτουργεί περισσότερο ως ένα ακόμα στρώμα στο σύνολο. Εδώ έχουμε μια εισβολή των Ούννων στην Περσία με τον Πρίγκηπα να προσπαθεί να προλάβει την εισβολή και να νικήσει ενάντια στο στρατό τους για να σταματήσει την πολιορκία. Η διήγηση γίνεται μέσω διαφόρων δωματίων, εγγράφων και μικρών γεγονότων που βρίσκουμε κατά την διάρκεια της εξερεύνησης με τα στοιχεία να συνδυάζονται για να εντοπίσουμε αδυναμίες και χαρακτηριστικά των μεγαλύτερων εχθρών μας ή απλά για να επεκτείνουν το lore με τον τρόπο τους.
Η διήγηση γίνεται σε έναν παρόμοιο τρόπο με το Dead Cells – και σας προειδοποιώ, εδώ η σύγκριση θα γίνεται αρκετά μιας και είναι ένας τίτλος που φέρει τον πυρήνα του γνωστού roguelike – με τον Prince να βρίσκει δωμάτια διάσπαρτα στους χάρτες και μέσα σε αυτούς να εντοπίζει έγγραφα, αντικείμενα και άλλα στοιχεία που θα ξετυλίγουν το κουβάρι της ιστορίας και θα μας μαθαίνουν πράγματα για τον κόσμο αλλά και τους χαρακτήρες που μας πλαισιώνουν. Υπάρχουν και ορισμένοι NPCs που μας γνωστοποιούν μερικά παραπάνω γεγονότα ή λειτουργούν ως καταστήματα και τεχνίτες που θα μας βοηθήσουν στο ταξίδι μας.
Κάθε χάρτης αποτελείται από διάφορα πατώματα, πλατφόρμες, δωμάτια και είναι γεμάτα με εμπόδια και εχθρούς. Ο Prince χρησιμοποιεί τις ικανότητες περιήγησής του για να σκαρφαλώσει σε ψηλότερα σημεία, να αποφύγει παγίδες ή να περιηγηθεί σε δωμάτια με συνδυαστικές πλατφόρμες και εμπόδια ώστε να φτάσει σε κάποιον θησαυρό ή σε ένα σημείο ενδιαφέροντος. Αυτό το κάνει με απλά πηδήματα ή τρέχοντας πάνω στους τοίχους για να καλύψει κάποιες αποστάσεις που αλλιώς δεν θα ήταν δυνατό. Ωστόσο, εδώ έρχεται και “δένει” το σύστημα χειρισμού. Το The Rogue Prince of Persia χρειάζεται ένα χειριστήριο για να μπορούμε να παίξουμε αποτελεσματικά αλλά ακόμα και με αυτό, το Parkour σύστημα που έχει αρκετές αυτοματοποιήσεις (όπως να πηδάμε ή να σκαρφαλώνουμε αυτόματα σε κάποια σημεία) απαιτούν χρόνο για να μάθουμε τις ιδιοσυγκρασίες και να εξασφαλίσουμε ακίνδυνη περιπλάνηση.
Κάθε χάρτης έχει και μια πληθώρα εχθρών. Προς το παρόν δεν υπάρχει μεγάλη ποικιλία και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι εύκολο να τους αντιμετωπίσουμε. Έχουμε 6-7 όπλα που μπορούμε να επιλέξουμε με το καθένα να έχει διαφορετικά μοτίβα επιθέσεων, διαφορετική ζημιά και διαφορετικές ικανότητες (charged attacks) ενώ από την άλλη έχουμε secondary όπλα που χρησιμοποιούμε μόνο όταν έχουμε επαρκή ενέργεια – η οποία αναπληρώνεται όσο χτυπάμε εχθρούς. Τέλος, έχουμε μια κλωτσιά με την οποία πετάμε τους εχθρούς μας πάνω σε παγίδες, στο κενό ή πάνω σε άλλους ώστε να κάνουμε stun, να σπάσουμε την ασπίδα τους ή να ενεργοποιήσουμε κάποιο passive skill.
Μιλώντας για skills τα Builds του The Rogue Prince of Persia βασίζονται πάνω σε μετάλλια τα οποία φέρουν ξεχωριστές ικανότητες και δυνατότητες. Εδώ υιοθετούνται με έναν ενδιαφέρον τρόπο. Ο Prince έχει τέσσερα slot για να φορέσει αυτά τα αντικείμενα με το καθένα να έχει στην περιγραφή του 2-3 θέσεις. Η πρώτη θέση απεικονίζει την τοποθέτηση του μεταλλίου ενώ οι υπόλοιπες δείχνουν ποια slot θα ανέβουν ένα επίπεδο. Κάθε level που ανεβάζουμε στα slots βοηθούν στο να ξεκλειδώσουμε έξτρα ικανότητες και στατιστικά σε μετάλλια που θα βρούμε στην πορεία. Έτσι προσθέτεται ένα ακόμα στρώμα στρατηγικής στο gameplay δημιουργώντας builds που θα μας βοηθήσουν να προκαλέσουμε μεγαλύτερη ζημιά στους εχθρούς μας. Αν και φαίνεται εντυπωσιακό στην αρχή, αυτό το σύστημα γίνεται σύντομα κουραστικό μιας και είναι σπάνιες οι φορές που νιώθουμε ότι φτιάχνουμε κάτι ουσιαστικό ενώ παράλληλα τα μετάλλια που υπάρχουν εδώ δεν είναι αρκετά για να μας κρατήσουν το ενδιαφέρον.
Αυτό που μας εντυπωσίασε όμως είναι τα γραφικά του παιχνιδιού που ενώ διατηρούν την 2.5D αισθητική φέρουν μια διαφορετική εμφάνιση από την προηγούμενη δουλειά της ομάδας ανάπτυξης. Τα χρώματα είναι όμορφα, ιδιαίτερα θα λέγαμε, και παραπέμπουν σε έναν πιο ελαφρύ τίτλο που απευθύνεται τόσο σε μικρούς όσο και σε μεγάλους. Από την άλλη όμως, η μουσική μας αφήνει να ζητάμε κάτι πολύ παραπάνω. Τα μουσικά κομμάτια που συνοδεύουν την δράση και τον εκάστοτε χάρτη μοιάζουν να μην ταιριάζουν με την ατμόσφαιρα και όλα όσα διαδραματίζονται, κάτι που ίσως να εντοπίζεται σε προσωπικές προτιμήσεις παρά σε αρτιστική επιλογή.
Δεν μπορούμε να επεκταθούμε πολύ στο The Rogue Prince of Persia. Ο τίτλος που κυκλοφόρησε σε ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα δεν έχει το περιεχόμενο που θα μας κρατήσει το ενδιαφέρον. Σε αυτή την φάση αντιμετωπίσαμε δύο αφεντικά και φτάσαμε στο τέλος του περιεχομένου έχοντας να ξεκλειδώσουμε μόνο μερικά blueprints, μετάλλια και secondary weapons. Δεν νομίζω πως μπορώ να το προτείνω σε αυτή την κατάσταση μιας και σε 2.5 ώρες το πολύ μπορείτε να φτάσετε στο τέλος – τουλάχιστον το τέλος που έχει τώρα. Εδώ υπάρχει κάτι καλό και δεδομένης της προϋπηρεσίας της Evil Empire δεν αποκλείεται σε μερικά χρόνια να μιλάμε για ένα από τα καλύτερα 2D Roguelikes.
