Η Rocksteady, με εκδότη τη Warner Bros Games, κατάφεραν μετά από κάμποσες καθυστερήσεις, αναταραχές και αβεβαιότητα να κυκλοφορήσουν το αμφιλεγόμενο, από την πρώτη παρουσίαση του, Suicide Squad: Kill the Justice League. Το παιχνίδι έγινε διαθέσιμο σε PC, PS5 και Xbox Series XIS στις 30 Ιανουαρίου 2024 και είχε αποκαλυφθεί επίσημα πρώτη φορά με trailer το 2020. Το game είναι ένα action-adventure shooter που διαδραματίζεται στον ανοικτό χάρτη της Metropolis και αποτελεί ένα spin-off της σειράς Batman: Arkham series, και χρονικά παίρνει μέρος μετά το Arkham Knight.
Η δυσαρέσκεια του κόσμου για το πολύ “κλασικό” gameplay που έβλεπε στα trailers, το live service στοιχείο και το “always online” έφερε αναταράξεις στο στούντιο με σημαντικούς συντελεστές των προηγούμενων παιχνιδιών να αποχωρούν. Όλα αυτά έφεραν και την αναμενόμενη καθυστέρηση του, μη δίνοντας αρχικά κάποια επίσημη ημερομηνία. Εξάλλου, οι πρώτες εντυπώσεις πριν μερικά χρόνια, από τα πρώτα πλάνα του gameplay άφησαν πολλούς δυσαρεστημένους για την πορεία που έπαιρνε ο τίτλος, αλλά η νέα κυκλοφορία δεν έκανε πάρα πολλά για να τα διορθώσει.
Πάμε όμως πρώτα να δούμε την προϊστορία της γνωστής και επιτυχημένης Rocksteady. Ξεκινώντας, η εταιρεία έφτιαξε το πρώτο της παιχνίδι για PS2 και Xbox με όνομα Urban Chaos: Riot Response, όμως έγινε γνωστή με την αγαπημένη τριλογία των Batman Arkham. Συγκεκριμένα, τα παιχνίδια που πέτυχαν σε όλα τα επίπεδα ήταν τα Batman: Arkham Asylum, Batman: Arkham City, Batman: Arkham Knight με το τελευταίο να κυκλοφορεί το 2015. Έπειτα το 2016 κυκλοφόρησε το Batman: Arkham VR και μετά από αυτό δεν είχε κάποια κυκλοφορία μέχρι σήμερα, με το Suicide Squad: Kill the Justice League το οποίο χρειάστηκε περίπου οχτώ χρόνια για να ολοκληρωθεί.
Όπως υποδηλώνει και το όνομα του τίτλου, η υπόθεση περιτριγυρίζεται από την γνωστή πλέον σε όλους μας Suicide Squad αποτελούμενη από τους King Shark, Harley Quinn, Deadshot και Captain Boomerang. Αξίζει να σημειωθεί πως η ιστορία βασίζεται στα DC comics. Η αφήγηση ακολουθεί την τεχνική in-medias-res και μας ρίχνει κατευθείαν στο ψητό με το παιχνίδι να κάνει την εισαγωγή του κατά την διάρκεια της εισβολής του παντοδύναμου εξωγήινου Brainiac στη Metropolis, μια εισβολή που έχει καταφέρει να κατακλύσει την πόλη και να βγάλει εκτός τους ήρωες της.
Η θεότρελη ομάδα μας, με μέλη που είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους αλλά και τόσο αλλόκοτα ταιριαστά, ελέγχονται για άλλη μια φορά από την αυταρχική Amanda Waller. Η Amanda είναι τοποθετημένη από την κυβέρνηση σε θέση υψηλής ευθύνης με στόχο την αναχαίτιση της επίθεσης του Brainiac που έχει γεμίσει με τον στρατό του την πόλη και απειλεί την ανθρωπότητα με αφανισμό. Έχοντας το δικαίωμα να κάνει οτιδήποτε είναι απαραίτητο για να νικήσει, η Amanda ενσωμάτωσε μια συσκευή στους πρωταγωνιστές με την οποία τους ελέγχει, ενώ παράλληλα μπορεί να τους σκοτώσει αυτόματα ανά πάσα στιγμή δεν υπακούσουν.
Η Amanda παίρνει την απόφαση, μετά από αρκετά γεγονότα όπως αυτό του ότι ο Brainiac ελέγχει σχεδόν όλη την Justice League, πως πρέπει να εξοντώσει τους πρώην ήρωες. Ο στόχος της Suicide Squad λοιπόν είναι οι Flash, Green Lantern, Batman και Superman με την Wonder Woman να βοηθάει αυτή την περίεργη ομάδα. Πιο συγκεκριμένα, η γνωστή λεγεώνα των υπερηρώων έχει δεχθεί πλύση εγκεφάλου και ελέγχεται από τον Brainiac με σκοπό την καταστροφής της πόλης αλλά και να την αφήσει χωρίς τους ήρωες της αποκτώντας έτσι μερικά σημαντικά όπλα για την κατάκτηση της Γης.
Η ιστορία λοιπόν είναι από τα κάπως θετικά στοιχεία του παιχνιδιού τουλάχιστον σε σχέση με τα υπόλοιπα αρνητικά στοιχεία που θα αναλυθούν παρακάτω. Αρχικά, εν συγκρίσει με την σειρά Batman Arkham η ιστορία είναι εμφανώς κατώτερη, πιο ανάλαφρη και λιγότερο αξιομνημόνευτη ενώ σε ορισμένα σημεία θα μπορούσαμε να πούμε πως δεν σέβεται τους ήρωές μας. Η εμπειρία με το story του παιχνιδιού ήταν ευχάριστη καθώς είχε χιούμορ με αρκετό γέλιο σε κάποιες περιπτώσεις, ωστόσο σε άλλες το εκβιάζει σε βαθμό που καταντάει γελοία.
Υπήρξαν πολλές διασκεδαστικές στιγμές, με μερικές να είναι αρκετά αναμενόμενες, ενώ άλλες προσέφεραν απρόσμενες εκπλήξεις και ανατροπές, δημιουργώντας ένα διαρκές ενδιαφέρον στο σενάριο και στο χιουμοριστικό στοιχείο. Ειδικά οι σκηνές όπου βλέπουμε τους πρωταγωνιστές με τους αγαπημένους ήρωες των παιδικών μας χρόνων προσφέρουν μια εντυπωσιακή εμπειρία, αναζωογονώντας την παιδική μας φαντασία και ενθουσιάζοντάς μας με τον κάπως απρόβλεπτο και παιχνιδιάρικο τρόπο τους. Ωστόσο, πολλά από τα μέλη της Justice League δεν “αναπτύσσονται” μέσα από την διήγηση -πέρα από τον Flash- με αποτέλεσμα η ύπαρξή τους να είναι απλά “διακοσμητική” για να δικαιολογηθεί ο τίτλος του παιχνιδιού. Αν και δεν υπήρξε κάποια μεγάλη ανατροπή που θα έμενε χαραγμένη στο μυαλό μου, η ζωντανή αλληλεπίδραση μεταξύ των χαρακτήρων παραμένει αξιοσημείωτη, αφήνοντάς μας με μια αίσθηση ανανέωσης και ενθουσιασμού, αναδεικνύοντας τον αιχμηρό και πάντα πρωτοποριακό χαρακτήρα του Suicide Squad – ακόμα και αν υπήρχαν πολλές αμφιλεγόμενες σκηνές.
Μου άρεσε πολύ ο μοναδικός ιδιόρρυθμος χαρακτήρας των μελών της ομάδας και πως αλληλεπιδρούσαν μεταξύ τους. Η συνεχής προσπάθεια των κακών μας να δείξουν τι αξίζουν και να σώσουν τον κόσμο, χωρίς να ξεχνάνε όμως το ποιοι είναι, ήταν ένα ωραίο χαρακτηριστικό. Παρ’ όλα αυτά τελικά επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι πως η live service φύση του και η ανάγκη για μεγαλύτερο σε διάρκεια παιχνίδι με παραπάνω δραστηριότητες, ίσως αποπροσανατόλισε και αποδυνάμωσε την διήγηση με τα γεγονότα, τουλάχιστον στο δεύτερο μισό, να κυλάνε πιο γρήγορα και να μην κορυφώνουν την συνολική εμπειρία.
Ο πυρήνας ενός live-service παιχνιδιού όμως, εκτός από την ιστορία, είναι το gameplay του. Το Suicide Squad καταφέρνει να μας δώσει μια επανάληψη με gameplay εξαιρετικά γρήγορο και ικανοποιητικό, με εντυπωσιακά εφέ, αρκετά μεγάλη ακρίβεια και το combat να είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι του. Αποτελεί ένα μείγμα από πολύ καλοφτιαγμένη περιήγηση στην πόλη της Metropolis, αμέτρητους πυροβολισμούς σε μια γρήγορη κάμερα τρίτου προσώπου και ξεχωριστές ικανότητες για κάθε χαρακτήρα.
Διαφορετικά από το κλασικό σύστημα μάχης τους Arkham, έχουμε ένα νέο σύστημα counter βασισμένο στα όπλα και όχι στο close combat, καθώς και μία κίνηση ανάκτησης της ασπίδας μας από τους εχθρούς. Η διαφορά ανάμεσα στο gameplay κάθε χαρακτήρα είναι εντυπωσιακή με ένα τελείως διαφορετικό skill tree για τον καθένα, διαφορετικά μέσα περιήγηση (όπως boomerangs με την Speed Force, gadgets για την Harley Quinn και Jetpacks για τον Deadshot), όμορφα και λεπτομερή animation, abilities και στατιστικά ανάλογα το στυλ μάχης και σωματότυπο του καθενός.
Παίζοντας θα βρούμε άπειρο loot μέσω κύριων και δευτερεύων αποστολών ακόμα και μέσω συμπλοκών με στρατιώτες του Brainiac στον ανοικτό κόσμο. Το loot αφορά όλο τον εξοπλισμό που έχει ο παίκτες στην διάθεσή του, δηλαδή όπλα, βόμβες, συσκευές για ενίσχυση της ασπίδας, ικανοτήτων κίνησης του καθενός και γενικά στατιστικά όπως critical damage, reload speed και λοιπά.
Καθώς προοδεύουμε, ξεκλειδώνουμε νέα skins για τους πρωταγωνιστές (εκτός αυτών που υπάρχουν στο in-game shop), καθώς και μεμονωμένα κοσμητικά αντικείμενα για αυτούς και τα όπλα τους. Με τη βοήθεια γνωστών Villains της DC και του Arkhamverse ως συνεργάτες, έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε όπλα, να αναβαθμίσουμε αυτά που έχουμε ήδη και να προσθέσουμε ειδικά εφέ όπως πάγο, φωτιά και άλλα. Όσον αφορά αυτά τα όπλα, θα εντοπίσουμε κλασικές κατηγορίες όπως τα assault rifle, SMGs, πιστόλια, heavy weapons, shotguns, snipers, αλλά δεν υπάρχει μεγάλη ποικιλία εκτός αυτών, με αυτά να είναι σχεδόν όλα ίδια και επαναλαμβανόμενα – απλά με καλύτερα στατιστικά. Ωστόσο, γρήγορα θα διαπιστώσουμε πως το υπάρχων σύστημα αναβαθμίσεων, loot και εξοπλισμού σε συνδυασμό με το χαοτικό user interface και το αποπνικτικό HUD γίνονται εξαντλητικά και με έκαναν να παίζω χωρίς να θέλω να ασχοληθώ με αυτά.
Οι οχτώ με δέκα ώρες που θα περάσουμε στο campaign μας αφήνουν να ζητάμε κάτι παραπάνω. Οι αποστολές καθώς και οι παράλληλες δραστηριότητες σύντομα άρχισαν να επαναλαμβάνονται. Μετά τη μέση του παιχνιδιού, φάνηκε ότι όλες οι αποστολές είχαν τα ίδια 4-5 βασικά μοτίβα, που έχουν επαναληφθεί και σε πολλά άλλα βιντεοπαιχνίδια όπως το να συνοδέψουμε ένα όχημα, να σκοτώσουμε έναν αριθμό εχθρών ή να προστατεύσουμε ένα σημείο.
Η έλλειψη δημιουργικότητας και έμπνευσης ήταν εμφανής και έκανε το παιχνίδι σύντομα να γίνει κουραστικό και βαρετό. Σε καμία περίπτωση δεν σε ενθάρρυνε να εξερευνήσεις το ενδεχόμενο παραπάνω περιεχόμενο ή να συνεχίσεις μετά το τέλος της ιστορίας, όπως είχαν σχεδιάσει οι δημιουργοί. Ένα άλλο αρνητικό ήταν ο παλιομοδίτικος τρόπος έναρξης αποστολών, που ουσιαστικά σε απομόνωνε από το αίσθημα του ανοιχτού κόσμου, ενώ μετά το τέλος τους, μετά την ενημέρωση για τις ανταμοιβές και τις επιδόσεις σου, σε άφηναν ξανά ελεύθερο στο χάρτη.
Η μονοτονία των αποστολών και του βασικού πυρήνα του gameplay ενισχύθηκε από την μορφή της πόλης. Σίγουρα έχετε δει συγκρίσεις μεταξύ της σειράς Arkham και του Suicide Squad: Kill the Justice League όσον αφορά τα γραφικά. Η Metropolis έμοιαζε ψεύτικη και νεκρή και όχι λόγο της εισβολής αλλά του φτωχού σχεδιασμού της με όλα τα κτήρια και τα μέρη να φαντάζουν παρόμοια και να μην υπάρχει κάποιο ιδιαίτερα εντυπωσιακό Landmark. Η πλειοψηφία των αποστολών λάμβανε χώρα στις ταράτσες των κτιρίων οπότε ακόμα και εκεί νιώθαμε μια μονοτονία – δηλαδή πως παίζαμε την ίδια αποστολή στο ίδιο σημείο. Με πιο απλά λόγια, δεν μας προκαλούσε καθόλου το ενδιαφέρον να την εξερευνήσουμε.
Ένα ακόμα από τα προσωπικά μου παράπονα είναι πως δεν μπορούμε να αλλάξουμε μέλη κατά την διάρκεια των αποστολών, παρά μόνο στον ανοικτό κόσμο πριν ξεκινήσουμε κάποια αποστολή. Η παραπάνω δυνατότητα της αλλαγής μεταξύ των κακών σε πραγματικό χρόνο πιστεύω θα απογείωνε το gameplay προσφέροντας ποικιλία στον τρόπο που θα προσεγγίζαμε τις μάχες. Επίσης το μεγαλύτερο μέρος των skins και cosmetics είναι διαθέσιμα για αγορά μέσω του καταστήματος του παιχνιδιού με την χρήση microtransactions.
Με μια πρώτη ματιά είναι ένα όμορφο χρωματιστό παιχνίδι, αλλά δεν είναι η οπτασία που είχαμε δει στην σειρά Batman. Η πόλη φαντάζει “χάρτινη” σε πολλά σημεία δίνοντας την εντύπωση ότι θα περάσεις μέσα από τα κτήρια, ενώ αρνητική εντύπωση μου έκανε πως το λέιζερ του κανονιού του τανκ περνούσε μέσα από τα κτήρια ανενόχλητο χωρίς να συμβαίνει το παραμικρό (glitch). Είναι ένας κόσμος χωρίς κίνηση, χωρίς καταστροφές στο περιβάλλον, χωρίς physics σε επιμέρους αντικείμενα που βρίσκονταν στο χώρο. Φαίνεται πως έγινε μηδενική προσπάθεια να δοθεί οποιαδήποτε προσοχή στη Metropolis πέρα από το να αποτελεί μία arena για να περνάμε τον χρόνο μας. Η τεχνητή νοημοσύνη των εχθρών ήταν εντάξει δίχως φυσικά κάτι επαναστατικό. Όλα τα παραπάνω δεν βοηθούσαν καθόλου στο immersion του παίκτη να “ζήσει” τον ανοικτό χάρτη ή πως βρίσκεται εν μέσω μιας εξωγήινης εισβολής.
O ήχος είναι ένα ακόμα στοιχείο που δεν θα κλέψει την παράσταση ειδικά όσο αφορά το περιβάλλον, τα όπλα και τα εφέ. Οι κατευθύνσεις του ήχου και η αίσθηση της προέλευσης του στο χώρο δεν ήταν από τα θετικά. Στο voice acting τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα έχοντας δώσει περισσότερη προσοχή στην προσωπικότητα κάθε χαρακτήρα. Η μουσική από την άλλη είναι αξιόλογη και εναρμονίζεται με την παράνοια του παιχνιδιού, χωρίς να αφήσει ιστορία ως κάποιο ιστορικό soundtrack. Αν και συνέβη λίγες φορές πρέπει να αναφερθεί ένα bug απομόνωσης του ήχου από αυτών του περιβάλλοντος. Στο παραπάνω θέμα ακούγονταν μόνο οι ήχοι του χαρακτήρα μας και από εκεί και πέρα…σιγή.
Τεχνικά, το Suicide Squad: Kill the Justice League δεν είναι κάτι άρτιο αλλά ούτε…καταστροφικό. Στους υπολογιστές είναι μια μέση κατάσταση αλλά δεν θα γονατίσει το σύστημα μας ενώ στις κονσόλες δεν έχει την κλασική επιλογή μεταξύ quality και performance mode καθώς υποτίθεται στοχεύει σε 4K 60 fps στο PS5 και Xbox series X ενώ στο series S σε 1080p 60 fps. Η ανάλυση και τα framerates μεταβάλλονται συνεχώς, ειδικά κατά την διάρκεια των αποστολών με τις σκιές, τα textures και τα μοντέλα, πέρα των κεντρικών χαρακτήρων, να μην είναι κάτι σπουδαίο – ειδικά τα μοντέλα των npcs που επαναλαμβάνονται αρκετά.
Αξίζει να σημειωθεί η απουσία game-breaking bugs, κάτι που αποτελούσε ανησυχία μας. Πέρα από το πρόβλημα με τον ήχο που αναφέρθηκε παραπάνω και ένα bug στην τελευταία αποστολή που έπρεπε να την ξεκινήσω από την αρχή δεν εμφανίστηκε κάτι άλλο. Το παιχνίδι είναι επιφανειακά θελκτικό στο μάτι χωρίς προβλήματα, αλλά όχι το άλμα που περίμεναν πολλοί έχοντας στο νου το Batman Arkham Knight του 2015 που συνιστά τεχνολογική επίδειξη ακόμα και σήμερα.
Η πλατφόρμα που έπαιξα το παιχνίδι ήταν το PS5 έχοντας την παραπάνω θετική εμπειρία σε θέμα απόδοσης και απουσία προβλημάτων. Το Suicide Squad αξιοποίησε σε καλό βαθμό το DualSense με το haptic feedback και τα adaptive trigers να βελτιώνουν την εμπειρία σε σχέση με ένα απλό χειριστήριο. Ο ήχος επίσης δοκιμάστηκε και με ακουστικά αλλά και σύστημα ήχου 2.1 ενεργοποιώντας τη δυνατότητα για 3D ήχο.
Το Suicide Squad: Kill the Justice League επιβεβαίωσε τις αμφιβολίες των fans και δεν στάθηκε αντάξιο του σύμπαντος της Rocksteady και της DC. Το παιχνίδι έκανε ανεκτά την δουλειά που υπόσχεται ένα looter shooter αλλά ως live-service δεν έχει το περιεχόμενο που θα δικαιολογούσε την παραμονή μας σε αυτό. Έτσι, δεν βλέπω λαμπρό μέλλον για το παιχνίδι καθώς στο endgame θα παίζουμε ξανά και ξανά και ξανά τις ίδιες αποστολές με μόνο σκοπό να ανεβάσουμε την δύναμη του εξοπλισμού μας και το επίπεδο δυσκολίας του κόσμου. Ο τίτλος σίγουρα δεν θα αποτελέσει κάτι που θα συζητάμε για χρόνια και ούτε προτείνεται για άμεση αγορά. Όποιος το προσπεράσει σίγουρα δεν θα χάσει κάτι, με τους φανατικούς του είδους και του franchise να λαμβάνουν μια μέτρια προς λίαν καλή εμπειρία με το προσωπείο της DC.
Ευχαριστούμε την CD Media S.A. για την παραχώρηση του παιχνιδιού.
