Έχοντας βιώσει ένα δύσκολο ταξίδι για να ανακαλύψει τον εαυτό της και να βρει μια εξήγηση για όλα όσα άρχισαν να της συμβαίνουν, ειδικά μετά από τις τραυματικές εμπειρίες της, η Senua μαθαίνει να ζει με την ψύχωσή της και να την εκμεταλλεύεται για να ξεπεράσει τις διάφορες προκλήσεις. Έτσι, το ταξίδι της για να εξαλείψει το σκοτάδι από τον κόσμο συνεχίζεται ταξιδεύοντας σε μια νέα ήπειρο, με βασικό σκοπό να σταματήσει την αδικία και τους ανούσιους θανάτους αλλά και να βάλει ένα τέλος σε όλα όσα βασανίζουν αυτούς που αγαπάει.
Ακολουθώντας το ίδιο μοτίβο με το Senua’s Sacrifice, το ταξίδι της ξεκινάει με αρκετή ταλαιπωρία και δυσκολίες, με τις φωνές της να συνεχίζουν να την δοκιμάζουν, να την αμφισβητούν ή να την “ανεβάζουν” και την ίδια να προσπαθεί να τις αγνοήσει για να επιτύχει τους στόχους της. Η ψύχωσή της διαμορφώνει γύρω της έναν κόσμο που κυμαίνεται ανάμεσα στην αλήθεια και την φαντασία με εμάς, τους θεατές, να αμφισβητούμε αν αυτά που διαδραματίζονται συμβαίνουν πραγματικά ή είναι απλά ένα ακόμα παιχνίδι του μυαλού.
Το Senua’s Saga είναι μια άκρως κινηματογραφική εμπειρία που μας ταξιδεύει για άλλη μια φορά σε έναν πανέμορφο κόσμο μέσα απ’ το μυαλό ενός ατόμου που ζει με ψύχωση. Αυτή την φορά, η δυναμική έχει αλλάξει με τις φωνές που ακούει η ηρωίδα να αποκτούν έναν πιο background ρόλο και την ίδια να έχει μεγαλύτερο έλεγχο του μυαλού και των αποφάσεων της. Σε σχέση με τον προκάτοχό του, το παιχνίδι είναι πιο ελαφρύ και ίσως πιο καθαρτικό αφού τα θέματα που αναλύονται εδώ, ενώ θα μπορούσαν να θεωρηθούν εξίσου βαριά, είναι πιο εξιλεωτικά.
Το Senua’s Saga φορτώνει κάθε φορά με προειδοποιήσεις για το ενδεχομένως ενοχλητικό περιεχόμενό του, αφού περιλαμβάνει τοπία κόλασης, κλειστοφοβίας και μακροσκελείς, οδυνηρές σκηνές ταλαιπωρίας, τόσο σωματικής όσο και ψυχολογικής. Η Senua συνεχίζει να βιώνει παραισθήσεις, οπτικές και ακουστικές, με τις φωνές της να σχολιάζουν συνεχώς τις πράξεις της και να έχουν μια passive-aggressive στάση σε όλα τα γεγονότα. Η βαθιά διαταραγμένη προσωπικότητα της Senua λειτουργεί περισσότερο ως η κινητήριος δύναμή της αλλά πλέον είναι πιο δυνατή και πιο αποφασισμένη να βοηθήσει τον κόσμο γύρω της ακόμα και αν η “κατάρα” της, της σταθεί εμπόδιο.
Αν έχετε παίξει το πρώτο παιχνίδι της σειράς τότε λίγο-πολύ ξέρετε τι να περιμένετε. Το Senua’s Saga όμως είναι μια καλύτερη, πιο βελτιωμένη εμπειρία με τα γραφικά να αποτυπώνουν καλύτερα τις εκφράσεις των πρωταγωνιστών και τα περιβάλλοντα του νέου κόσμου να μας ελκύουν τόσο με την ομορφιά όσο και με το μυστήριο τους. Το παιχνίδι χρησιμοποιεί απλές οπτικές ενδείξεις για να μας διδάξει τους μηχανισμούς του όπως ρούνους για τους γρίφους, ιδιαίτερους φωτισμούς για τα διάφορα περιβαλλοντικά puzzle και διακριτικά χρώματα για τα σημεία με τα οποία μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε.
Η ομορφιά του περιβάλλοντος ενισχύεται περισσότερο με τις λεπτομέρειες σε επιφάνειες και φυτά, με έναν εμπλουτισμένο κόσμο, βασισμένο σε πραγματικές τοποθεσίες. H Ninja Theory καταφέρνει να αποτυπώσει την φυσική ομορφιά την στιγμή που την αναμειγνύει με τις φανταστικές αποτυπώσεις του μυαλού της ηρωίδας αλλά και φωτισμό που αγγίζουν τον ρεαλισμό. Πολλές ήταν οι στιγμές που κοντοστάθηκα για να παρατηρήσω τον κόσμο γύρω μου, με τις ακτίνες του ήλιου να λούζουν με χρυσό φως τα βουνά και την ένταση αυτού του φωτός να συνθέτει αρμονικά τις διαφορετικές ώρες της ημέρας.
Αυτό το οποίο το Hellblade ΙΙ κάνει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο είναι η σχεδίαση και η εφαρμογή του ήχου. Ως ένα παιχνίδι φτιαγμένο για ακουστικά, εκμεταλλεύεται στο έπακρον την διφωνική ηχογράφηση για να μεταφέρει τις ποικίλες, συνεχώς μεταβαλλόμενες φωνές στο μυαλό της Senua. Αμφισβητώντας την και ανεβάζοντάς την, οι φωνές χορεύουν για την Senua (και τον παίκτη) με έναν εξαιρετικά ρεαλιστικό, πολυδιάστατο τρόπο. Και παρόλο που το παιχνίδι αντιμετωπίζει την ψύχωση ως βασική ασθένεια, τα πιο ταπεινωτικά, ενοχλητικά και ενοχικά σχόλια που συρρέουν από τις εσωτερικές φωνές της Senua θα είναι αναγνωρίσιμα σε όποιον πάσχει από κατάθλιψη ή άλλο αντίστοιχο ψυχικό νόσημα.
Οι περιβαλλοντικοί γρίφοι επιστρέφουν για ακόμα μια φορά και παίζουν με την αντίληψη του χώρου μας. Σαν γρίφοι δεν είναι και τόσο δύσκολοι αφού χρειάζονται παρατηρητικότητα για να τους λύσουμε. Για παράδειγμα, υπάρχουν σημεία στις εκάστοτε τοποθεσίες που χρειάζονται τον εντοπισμό κάποιου ρούνου για να ανοίξουν τις πύλες τους και αυτοί συνήθως βρίσκονται διάσπαρτοι. Για να τους ενεργοποιήσουμε το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ενώσουμε με την προοπτική μας διάφορα αντικείμενα ή χρώματα για να δημιουργήσουμε το σχήμα – κάτι που είχαμε δει και στο πρώτο παιχνίδι της σειράς. Πέρα από τους ρούνους όμως, θα δούμε και άλλους γρίφους που παίζουν με το φως ή την προοπτική. Σβήνοντας και ανάβοντας μια φλόγα θα μας αποκαλύψει νέα μονοπάτια ενώ εστίαση σε μια μπάλα νερού θα αλλάξει την θέση πλατφορμών και εκτάσεων γης που θα μας επιτρέψουν να φτάσουμε σημεία που αλλιώς δεν θα μπορούσαμε.
Το πάνω-από-τον-ώμο σύστημα μάχης επιστρέφει ανανεωμένο από το Senua’s Sacrifice και ίσως λίγο πιο εύκολο απ’ότι θα περιμέναμε. Η Senua εξάλλου είναι μια πολεμίστρια που χρειάζεται μόνο ένα σπαθί για να ανταπεξέλθει στις ενέδρες των εχθρών της και ενώ σε κάθε μάχη τρώει αρκετό ξύλο, το πείσμα και το κουράγιο της δεν την αφήνουν να τα παρατήσει. Ακόμα και αν πεθάνουμε επιστρέφουμε γρήγορα στην δράση, κάτι που γίνεται και κατά την διάρκεια της εξερεύνησης. Επιπροσθέτως, κάθε χτύπημα φέρει μαζί του ικανοποιητικό βάρος και η βία που παρουσιάζεται εδώ είναι εξίσου ικανοποιητική δεδομένης της φύσης του παιχνιδιού.
Αυτό που κάνει το Hellblade ΙΙ να ξεχωρίζει όμως, σε σύγκριση με άλλα παιχνίδια που προσπαθούν να αναδείξουν ή να αντιμετωπίσουν ψυχικής σύνθεσης θέματα, είναι πως δεν χάνει ποτέ την εστίασή του στην βασική του ιδέα, πως οι θυσίες και οι μεγαλύτερες μάχες και αποφάσεις γίνονται στο μυαλό. Όλα τα στοιχεία του παιχνιδιού ενώνονται για να το μεταδώσουν αυτό με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, κάτι που αναδεικνύεται περισσότερο στην αφήγηση και την ροή του αλλά και την εξαιρετική, εκφραστική ερμηνεία της Melina Juergens.
Η εκφραστικότητα αυτή αποτυπώνεται ακόμα καλύτερα και από τις αναβαθμίσεις που έχουν γίνει στον γραφικό τομέα του Senua’s Saga. Τα μοντέλα των χαρακτήρων είναι πιο λεπτομερή, πιο φυσικά και αγγίζουν τα όρια του ρεαλισμού ενώ ο κόσμος γύρω μας μοιάζει ψεύτικα αληθινός. Το σκοτάδι, οι σκοτεινές τοποθεσίες και τα ανατριχιαστικά τοπία προσδίδουν αυτό το αίσθημα δυσφορίας και αβεβαιότητας που θα μπορούσαμε να βιώνουμε αν βρισκόμασταν σε μια παρόμοια κατάσταση με την ηρωίδα. Συγκρίνοντας με το πρώτο παιχνίδι της σειράς, μπορούμε να πούμε με ευκολία πως η αναβάθμιση είναι άκρως αισθητή και καταφέρνει να δημιουργήσει μια πιο δυνατή ατμόσφαιρα για την αφήγηση.
Μιλώντας για αφήγηση, το Hellblade II καταφέρνει για άλλη μια φορά να μας εθίσει με την ροή της. Οι έξι ώρες του παιχνιδιού πέρασαν “νεράκι” μιας και μας κρατούσε το ενδιαφέρον αμείωτο. Με την έντονη και συναισθηματικά φορτισμένη ιστορία της Senua, το παιχνίδι μας μεταφέρει βαθιά μέσα στον ψυχισμό της ηρωίδας, όπου οι εσωτερικές της μάχες και οι εξωτερικές προκλήσεις συνυφαίνονται με μαεστρία. Η γραφή και η σκηνοθεσία, σε συνδυασμό με την εντυπωσιακή απόδοση της Melina, δημιουργούν μια αφηγηματική εμπειρία που μας “αγγίζει“, μας καθηλώνει και οι εναλλαγές ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις ψευδαισθήσεις, καθώς και οι αλληγορίες για την ψυχική υγεία, ενισχύουν το δέσιμο μας με την ιστορία, καθιστώντας την πορεία της Senua μια αξέχαστη εμπειρία.
Εκεί όμως που αρχίζουν τα προβλήματα είναι στην συνολική απόδοση του παιχνιδιού σε παλιότερα ή πιο αδύναμα συστήματα. Γνωρίζοντας πως για το Hellblade ΙΙ προτείνεται τουλάχιστον μια RTX 3080 ή AMD RX 6800 XT και ένας Intel i7-10700K ή AMD Ryzen 5 5600X, περιμέναμε πως θα υπήρχε μια μέση κατάσταση στο πόσο απαιτητικό θα ήταν. Προσπαθώντας να επιτύχουμε όσο υψηλά καρέ γινόταν για το σύστημά μας, η 3060 δυσκολεύτηκε αρκετά να κρατηθεί στα 30FPS στις High ρυθμίσεις με το DLSS και το NVIDIA Reflex ενεργοποιημένο στο αυτόματο. Ακόμα και στις μεσαίες ρυθμίσεις, υπήρχαν αρκετές πτώσεις, ειδικά στα πιο “βαριά” σκηνικά ενώ σε πολλές σκηνές υπήρχαν και μικρά artifacts ή οπτικές αλλοιώσεις που μας έβγαζαν από το immersion. Ωστόσο, ακόμα και στα 30FPS δεν υπήρχε τρομερή αλλοίωση στην εμπειρία καθώς την είδαμε ως κάτι εικαστικό, ως έναν ακόμα καλλιτεχνικό, αν όχι κινηματογραφικό, τρόπο απόδοσης της ιστορίας. Αλλά οφείλουμε να προειδοποιήσουμε πως πρόκειται για ένα βαρύ παιχνίδι που σίγουρα θα δοκιμάσει το σύστημά σας.
Το Senua’s Saga: Hellblade II είναι ένα αρκετά μικρό σε διάρκεια παιχνίδι, ίσως μικρότερο από τον προκάτοχό του με μόλις έξι ώρες περιεχομένου. Ωστόσο, αυτό που μας δίνεται εδώ είναι μια έντονη, καθηλωτική εμπειρία, ένα ταξίδι που συνεχίζεται πιο δυναμικά, με μια Senua που δεν πορεύεται μόνη της πλέον και είναι αποφασισμένη να έρθει αντιμέτωπη κατά μέτωπο με την κατάρα της και το σκοτάδι του παρελθόντος της. Εδώ όμως είναι και το σημείο που διχάζομαι για την βαθμολογία του παιχνιδιού. Ενώ αποτελεί μια φανταστική αφηγηματική εμπειρία, φαντάζει αρκετά γνώριμο και δεν ξεφεύγει από αυτά που είδαμε και στο πρώτο παιχνίδι. Με ένα υποτυπώδες σύστημα μάχης, εύκολους σχετικά περιβαλλοντικούς γρίφους και μια απόδοση που δεν αξιοποιεί στο έπακρον τις δυνατότητες των συστημάτων μας η απόφαση γίνεται δυσκολότερη. Σαν παίκτης, μπορώ να πω πως ευχαριστήθηκα τον χρόνο μου με το παιχνίδι και με το παραπάνω, ωστόσο οι ατέλειές του σε ορισμένα σημεία δεν περνάνε απαρατήρητες. Είναι σίγουρα καλύτερο από το Senua’s Sacrifice αλλά δεν καινοτομεί πέρα από τα γραφικά και τις ερμηνείες.
Ακόμα και έτσι όμως, ο νέος τίτλος της Ninja Theory ανταποκρίνεται στο hype και διαδέχεται τον πρώτο τίτλο επάξια. Η ψύχωση της Senua απεικονίζεται με μοναδικό, δημιουργικό τρόπο που μας καθηλώνει αλλά και μας ανατριχιάζει κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε συνεχώς τι είναι αλήθεια και τι ψέματα, μέχρι και το τέλος της ιστορίας. Απλά, αν θέλετε να ζήσετε την εμπειρία στα πλήρη γραφικά της, τότε θα πρέπει να έχετε και ένα εξίσου δυνατό σύστημα.
Το Review Code ήταν μια ευγενική χορηγία της Xbox Game Studios.
