Είναι δύσκολο να αναλάβεις να παίξεις ένα νέο παιχνίδι – που ομολογουμένως περίμενες καιρό, – την στιγμή που υπάρχουν τόσες κυκλοφορίες που σου “ρουφάνε” την ζωή. Μέσα από τα πεδία μάχης του Helldivers 2, τις δαιμονικές ορδές του Last Epoch και την επερχόμενη μαγεία του Final Fantasy 7 Rebirth, είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις τον απαραίτητο χρόνο για να δοκιμάσεις, και πόσο μάλλον να ευχαριστηθείς τα πάντα. Αλλά, καλό είναι μια στο τόσο να προσπαθούμε να χαλαρώσουμε και να “ξεπλύνουμε την παλέτα” μας με τίτλους που δεν απαιτούν συνεχόμενη ταραχή, ασταμάτητη σκέψη ή πολλά πατήματα. Μια στο τόσο θέλουμε έναν τίτλο που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα και μας επιστρέφει με τον τρόπο του σε μια πιο χαλαρή εποχή.
Το Penny’s Big Breakaway είναι ένας ιδιαίτερος τίτλος. Ως παιχνίδι είναι ένα adventure-platformer που δημιουργήθηκε από τους σχεδιαστές και προγραμματιστές του Sonic Mania, στοιχείο που το κάνει να λάμπει πραγματικά. Η Evening Star μας παρέχει μια ομαλή, δημιουργική και δυναμική εμπειρία με γνώμονα την ορμή και την ταχύτητα. Το Penny’s Big Breakaway ξεχωρίζει με τον μοναδικό του χειρισμό και το έξυπνο game design, προσφέροντας έτσι ένα gameplay που δύσκολα βρίσκουμε στα 3D Action Platformers. Αν και το παιχνίδι μπορεί να υπολείπεται σε τομείς όπως η αφήγηση και τα bossfights, το γενικότερο feeling, τα γραφικά, η δημιουργικότητα και το gameplay είναι εκπληκτικά σχεδιασμένα.
Η ιστορία που υπάρχει εδώ είναι ένα νεύμα προς τα κλασικά 3D platformers όπως το Mario 64. Αντί να πρέπει να σώσουμε κάποια πριγκίπισσα ή να αντιμετωπίσουμε κάποια γιγαντιαία χελώνα, εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να σωθούν από ένα κυνηγητό που προέκυψε από…χαζό, ομολογουμένως, λόγο. Η Penny, η πρωταγωνίστρια του παιχνιδιού, είναι αρκετά καλή με το Yo-yo της κάνοντας ιδιαίτερα tricks και κόλπα. Μια μέρα βρίσκει ένα μυστηριώδες πλάσμα το οποίο συγχωνεύεται με το παιχνίδι της, δίνοντάς του ζωή και προσωπικότητα και κάνοντας το το κατοικίδιό της. Το δίδυμο αποφάσισε λοιπόν μια μέρα να λάβουν μέρος σε ένα διαγωνισμό ταλέντων με κριτή και βασικό θεατή τον βασιλιά. Πρώτη στην σειρά ήταν η Penny, και μετά από μια καλή παράσταση, το Yo-yo της επιτέθηκε στα ρούχα του Βασιλιά ξεγυμνώνοντάς τον. Αυτό φυσικά είχε κακές συνέπειες αφού η Penny πρέπει τώρα να ξεφύγει από τον στρατό…πιγκουίνων της φρουράς.
Έτσι λοιπόν, ξεκινάμε ένα ταξίδι να ξεφύγουμε από την μανία των πιγκουίνων στρατιωτών χρησιμοποιώντας το Yo-Yo της Penny για να κάνουμε κόλπα, να ξεπεράσουμε εμπόδια και πλατφόρμες και να φτάσουμε γρηγορότερα στον προορισμό μας. Αν έχουμε παίξει πρόσφατα κάποιο 3D Platformer ξέρουμε πάνω κάτω τι να περιμένουμε και αυτό είναι ένα γρήγορο παιχνίδι με διασκεδαστικό πυρήνα και αρκετό περιεχόμενο για να ανακαλύψουμε.
Η βασική λογική στο gameplay μας θέλει να πάμε από την αρχή του επιπέδου στο τέλος του την στιγμή που στο ενδιάμεσο θα ξεπεράσουμε εμπόδια, θα αντιμετωπίσουμε εχθρούς, θα ολοκληρώσουμε πολύ σύντομες αποστολές και θα συλλέξουμε συλλεκτικές κονκάρδες που συντελούν στο τελικό μας σκορ. Το Yo-Yo χρησιμοποιείται τόσο για επιθέσεις όσο και ως τρόπος για να φτάσουμε σε ψηλότερα σημεία, να κάνουμε διπλό πήδημα ή dash και να κινηθούμε πιο γρήγορα χρησιμοποιώντας το ως ρόδα-skate.
Τα επίπεδα είναι όμορφα σχεδιασμένα, κρατώντας μια ισορροπία ανάμεσα στα ύψη του εδάφους και των εμποδίων ενώ καταφέρνουν να κρατήσουν κρυμμένα καλά τα side-missions και τα παξιμάδια (που αποτελούν το συλλεκτικό αντικείμενο του παιχνιδιού). Είναι ανοιχτές, επιτρέποντάς μας μια σύντομη εξερεύνηση ή πειραματισμό με τα ύψη των εμποδίων σε σημείο που αν μελετήσουμε καλά, μπορούμε να βρούμε τρόπος ή διόδους για ρεκόρ speedrunning. Διπλά πηδήματα, σιδεριές που μπορούμε να γραπώσουμε για να αιωρηθούμε και πλαγιές για να πάρουμε φόρα είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που θα μας βοηθήσουν να φτάσουμε στον στόχο μας. Ανάμεσα σε αυτά τα εμπόδια βρίσκονται και οι πιγκουίνοι που μας κυνηγούν μανιασμένα και καταφέρνουν να μας δημιουργήσουν το αίσθημα της βιασύνης, της ανάγκης να ξεφύγουμε – και έτσι να τρέχουμε διαρκώς μέσα στο επίπεδο.
Σε μερικά επίπεδα υπάρχουν και προσωρινά power-ups που μας βοηθούν να ξεπεράσουμε ορισμένων τύπων εμπόδια. Για παράδειγμα, σφυριά που κολλάνε πάνω στο Yo-Yo μας χρησιμοποιούνται για να σπάσουμε πέτρες και τούβλινους τοίχους ενώ οι μπάλες του Bowling μας επιτρέπουν να σπάσουμε πιο γερά αντικείμενα ενώ κάνουν αρκετά μεγάλη ζημιά στους εχθρούς μας. Άλλα power-ups όπως οι κόκκινες πιπεριές μετατρέπουν το Yo-Yo σε μονόκυκλο και για περιορισμένο χρονικό διάστημα τρέχουμε γρήγορα και μπορούμε να ξεπεράσουμε άμμους, ερήμους και δύσβατα σημεία.
Αυτές οι ανακαλύψεις είναι αρκετές για να κρατήσουν το gameplay φρέσκο και να μας ωθούν στο να προοδεύουμε. Σε αυτό βοηθάει και ο σχεδιασμός των επιπέδων που ανά κόσμο αλλάζουν με νέες παγίδες, μορφολογία και εμπόδια. Θα περιπλανηθούμε σε απλές πράσινες πεδιάδες μέσα σε πόλεις ή χωριά, θα βρεθούμε στην έρημο, σε νησιά γεμάτα νερό, σε πολιτείες που διακρίνονται από ρεύμα – και στοιχεία όπως πυκνωτές ή αντιστάσεις – ή περιοχές που μοιάζουν βγαλμένες από όνειρα (ή εφιάλτες).
Μαζί με τα εμπόδια, τα power-ups και τα collectibles, έχουμε και side-missions που θεωρούνται ένα ακόμα στρώμα συλλεκτικών. Αυτές οι αποστολές είναι πάρα πολύ σύντομες και ποικίλλουν από απλά συλλογή δαχτυλιδιών ή αντικειμένων μέχρι και αποστολή δεμάτων και πραγμάτων από μια άκρη σε άλλη – την στιγμή που πρέπει να μην τα σπάσουμε ή έχουμε χρονικό περιθώριο. Όλα αυτά, από τα trick combos που θα κάνουμε μαζί με τα παξιμάδια και τις αποστολές συντελούν στο τελικό σκορ του εκάστοτε επιπέδου. Αν φτάσουμε το σκορ ξεκλειδώνουμε και μια postcard που μπαίνει στην συλλογή μας και συντελεί στο completionist rate του παιχνιδιού.
Ως γνωστόν, τα “γερά” 3D Platformer διακρίνονται και από τον χειρισμό τους και στην περίπτωση του Penny’s Big Breakaway μας αφήνει να θέλουμε κάτι παραπάνω, παρόλο που λειτουργεί ικανοποιητικά. Η κίνηση γίνεται με τα κλασικά κουμπιά – και συστήνεται χειριστήριο για να παίξουμε καλά – ενώ οι επιθέσεις με το Yo-Yo γίνονται είτε μέσω ενός κουμπιού είτε μέσω του δεξί stick.
Ενώ σαν χειρισμός είναι καλός, υπήρχαν αρκετές φορές που η κάμερα δεν μας βοηθούσε να είμαστε ακριβείς με τις κινήσεις και τις καταλήξεις μας. Πολλές ήταν οι φορές που βρέθηκα στο κενό γιατί νόμιζα ότι έφτανα στην πλατφόρμα αλλά η κάμερα με ξεγελούσε και με έδειχνε πιο μπροστά απ’ότι πραγματικά ήμουν. Ήθελα πολλές φορές να γυρίσω την κάμερα για να έχω μεγαλύτερη ακρίβεια αλλά δυστυχώς αυτή είναι κλειδωμένη πίσω από τον χαρακτήρα και αν προχωρήσουμε αρκετά από μια περιοχή σε μια άλλη, δύσκολα μπορούμε να επιστρέψουμε σε αυτές.
Ένα από τα πιο έντονα στοιχεία του Penny’s Big Breakaway είναι τα γραφικά και ο σχεδιασμός των χαρακτήρων του. Τα μέλη της Evening Star έγιναν γνωστά για τον τρόπο που μεταχειρίστηκαν το Sonic Mania τόσο με το gameplay του αλλά και με τα χρώματα και τα σχέδια των αγαπημένων μας ηρώων. Για παράδειγμα, ενώ τα χρώματα είναι έντονα και ταιριάζουν με τους αντίστοιχους ήρωες, μοιάζουν πιο “ξεβαμμένα” και λες και είναι βγαλμένα από μια άλλη εποχή, μια πιο νοσταλγική retro περίοδο.
Κάτι παρόμοιο προσπαθεί να κάνει η ομάδα και εδώ, με χρώματα πιο pastel, ελαφριά και ξεβαμμένα και χρωματικές παλέτες που σίγουρα δεν έχουμε ξαναδεί σε αντίστοιχο παιχνίδι. Είναι μια ιδιαίτερη μίξη που παραδόξως λειτουργεί υπέρ του παιχνιδιού και μας δημιουργεί ανάμεικτα νοσταλγικά συναισθήματα και μια απροσδόκητη χαρά καθόλη την διάρκεια του παιχνιδιού. Ωστόσο, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τους χαρακτήρες και τα σχεδιά τους.
Οι απλοί NPCs έχουν ένα κοινό, αδιάφορο σχέδιο που δύσκολα τους κάνει να ξεχωρίζουν ενώ η Penny έχει ένα υπερβολικό design που ενώ την κάνει “memorable” δεν την ξεχωρίζει τόσο από μασκότ άλλων εταιρειών. Είναι δοκιμασμένο πως το απλό design είναι και το πιο αποτελεσματικό – κάτι που δεν μπορούμε να πούμε και για την ηρωίδα. H Penny έχει αρκετά στοιχεία που την κάνουν να δείχνει πληθωρική αλλά όχι με την καλή έννοια (ούτε με την κλασικά κακή έννοια). Ως performer έχει μια στολή που παραπέμπει σε αρλεκίνο αλλά τα χρώματα και το σύνολο δεν την κολακεύουν και έτσι δεν είναι και αξιομνημόνευτη. Ίσως είναι προσωπική προτίμηση, αλλά ομολογώ πως δεν με “τράβηξε”.
Το Penny’s Big Breakaway ήταν ένας τίτλος για τον οποίο ανυπομονούσαμε. Ήταν ένα ‘φρέσκο’ 3D Platformer από αξιόπιστα ταλαντούχους δημιουργούς και αυτό το δείχνουν και εδώ. Πρόκειται για ένα έργο που έχει φτιαχτεί με μια νοσταλγική αγάπη και αυτό φαίνεται στο μεγαλύτερο κομμάτι του. Ο χειρισμός του είναι αρκετά καλός και ενθαρρύνει τον πειραματισμό για να φτάσουμε πιο γρήγορα στο τέλος. Η ιστορία είναι καλή για να προχωρήσει τα γεγονότα του παιχνιδιού αλλά δεν θα μας ενθουσιάσει ή θα μας μείνει χαραγμένη στην μνήμη. Παρόλα αυτά είναι χαριτωμένη – όπως και το συνολικό gameplay του παιχνιδιού. Προσωπικά θεωρώ πως αξίζει την προσοχή σας, ειδικά αν θέλετε να παίξετε κάτι πιο χαλαρό μέσα σε έναν μήνα γεμάτο “βόμβες”.
Ευχαριστούμε την εκδότρια εταιρεία για την παραχώρηση του παιχνιδιού.
