Μια στο τόσο, έρχονται μερικά παιχνίδια που μας αφήνουν να ζητάμε κάτι παραπάνω από αυτό που θα θέλαμε. Συνήθως, αυτά είναι κάποια RPG που προσπαθούν να συνδυάσουν πολλά στοιχεία μαζί χωρίς όμως να είναι αρκετά αποτελεσματικά. Ένα από αυτά είναι και το Monster Menu: The Scavenger’s Cookbook, ένα dungeon-crawler Roguelike RPG με anime στυλ που δημιουργήθηκε από τη Nippon Ichi Software (NIS), γνωστή για τη σειρά Disgaea.
Το Monster Menu: The Scavenger’s Cookbook έχει μια απλή λογική καθώς είμαστε ένας πολεμιστής που πεθαίνει της πείνας στο ξεκίνημα της καριέρας του. Σε μια απελπισμένη προσπάθεια επιβίωσης, ο χαρακτήρας καταφεύγει στην κατανάλωση των μερών του τέρατος, θέτοντας τις βάσεις για μια μοναδική προσέγγιση με γαστρονομικό θέμα στην επινοητικότητα μέσα στο παιχνίδι. Αφού καταβροχθίσουμε αυτό το αμφιβόλου ποιότητος γεύμα, θα βρούμε τρεις ακόμα πολεμιστές που θα μας συνοδεύσουν σε αυτό το ταξίδι και θα μας βοηθήσουν να πλοηγηθούμε στα μπουντρούμια ώστε να βρούμε νέες νοστιμιές αλλά και θησαυρούς.
Σε μια παρόμοια φλέβα με το Disgaea, σαν παίκτες καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε διάφορα character designs που θα μας θυμίσουν αρκετά το κλασικό RPG της Nippon Ichi. Αφού επιλέξουμε την ομάδα μας μέσα από ένα πλήθος επιλογών, στατιστικών και κλάσεων, δημιουργούμε την βάση μας και αρχίζουμε την εξερεύνηση των dungeons. Εκεί θα πρέπει να επιβιώσουμε καθώς εξερευνούμε κάθε πτυχή τους και για να το καταφέρουμε αυτό θα εντοπίσουμε υλικά, αντικείμενα και κομμάτια των τεράτων για να δημιουργήσουμε όπλα και συνταγές μαγειρικής.
Σε κάθε 10 ορόφους της σειράς των μπουντρουμιών θα βρούμε ένα αφεντικό που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Αν τα καταφέρουμε, θα περάσουμε σε νέα περιβάλλοντα τα οποία έχουν και αυτά νέα τέρατα, θησαυρούς και υλικά για να ανακαλύψουμε. Η εξερεύνηση πραγματοποιείται με roguelike τρόπο αφού μετακινούμαστε από όροφο σε όροφο, παλεύουμε ενάντια σε διάφορους εχθρούς προσπαθώντας να επιβιώσουμε και αν πεθάνουμε επιστρέφουμε στον πρώτο όροφο και ξεκινάμε από την αρχή.
Το σύστημα μάχης του Monster Menu: The Scavenger’s Cookbook δανείζεται στοιχεία από τα SRPG (Παιχνίδι Στρατηγικής Ρόλων) και βασίζεται σε grids που ενεργοποιούνται όταν συναντάμε τα τέρατα του χάρτη. Το gid περιλαμβάνει όλα τα κοντινά τέρατα, απαιτώντας από τους παίκτες να σχεδιάσουν στρατηγικά πριν εμπλακούν σε μάχες, καθώς ο αριθμός των εχθρών και η θέση τους μπορούν να τροποποιηθούν ανάλογα.
Πλησιάζοντας ύπουλα τους εχθρούς μας ή από πίσω θα αποκτήσουμε ένα τακτικό πλεονέκτημα μιας και θα μπορούμε να κάνουμε πρώτοι επίθεση. Το ίδιο ισχύει και από την πλευρά των εχθρών μας αλλά πέρα από αυτό, οι γύροι καθορίζονται από την ταχύτητα των χαρακτήρων.
Ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του συστήματος μάχης είναι η επιλογή “Devour”. Αφού σκοτώσουμε έναν εχθρό, το σώμα του παραμένει στο πεδίο της μάχης. Τότε μας δίνεται η επιλογή να καταβροχθίσουμε το πτώμα του, ανακτώντας έτσι ένα ποσοστό υγείας ενώ παράλληλα αποκτάμε δεξιότητες και νέες ικανότητες για την εκάστοτε μάχη. Ωστόσο, δεδομένου ότι αυτή η ενέργεια καταναλώνει έναν γύρο, η ανάκτηση της υγείας μπορεί να είναι οριακή και οι αποκτηθείσες δεξιότητες δεν παραμένουν πέρα από την μάχη εκείνη.
To Devour είναι και το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο του παιχνιδιού καθώς όλα τα υπόλοιπα τα έχουμε ξανασυνταντήσει σε κάποιον παρόμοιο τίτλο. Ωστόσο, αυτός ο μηχανισμός παίζει και καθοριστικό ρόλο στην επιβίωσή μας μιας και τα θεραπευτικά αντικείμενα αποτελούνται αποκλειστικά από φαγητό και νερό, τα οποία οι παίκτες μπορούν να καταναλώσουν στο πεδίο της μάχης. Μια πιο στρατηγική προσέγγιση περιλαμβάνει τη διατήρηση αυτών των αντικειμένων για τις στιγμές του Resting μεταξύ των επιπέδων. Κατά τη διάρκεια αυτών των περιόδων, οι παίκτες μπορούν να θεραπεύσουν το κόστος της πείνας και της δίψας τους, τα οποία συνεχώς εξαντλούνται. Το παιχνίδι εισάγει ένα σύστημα μαγειρέματος σε αυτά τα κάμπινγκ, επιτρέποντας στους παίκτες να προετοιμάσουν διάφορες συνταγές χρησιμοποιώντας κομμάτια τεράτων με στόχο να χορτάσουν τους ήρωες αλλά και να παρέχουν stat boosts και παθητικές ικανότητες κατά τη διάρκεια του run.
Φυσικά, όπως γίνεται και στην μαγειρική, έτσι και εδώ, τα υλικά που θα μαζέψουμε από κάθε όροφο διατηρούνται μόνο για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Όσο πιο φρέσκο είναι ένα υλικό τόσο πιο εύκολα επηρεάζεται η ευχαρίστηση των ηρώων αλλά και τα στατιστικά που αποκτάνε. Έτσι, θα πρέπει πάντα να προβλέπουμε ποια αντικείμενα αξίζει να κρατήσουμε μιας και υπάρχουν πολλά στατιστικά που μπορούμε να “πειράξουμε” για να κάνουμε το run μας όσο καλύτερο γίνεται.
To μεγαλύτερο πρόβλημα του Monster Menu: The Scavenger’s Cookbook όμως είναι πως δεν ξέρει τι θέλει να είναι. Στον πυρήνα του είναι ένα roguelike dungeon-crawler αλλά δεν έχει ιδιαίτερη ταυτότητα πέρα από τον μηχανισμό του Devour. Κάθε run είναι επαναλαμβανόμενο και πέρα από μια τυπική πρόοδο δεν μας επιβραβεύει με κάτι ουσιαστικό. Σε άλλα παιχνίδια, όπως το Hades, κάθε run προχωράει την ιστορία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Εδώ όμως δεν υπάρχει αυτό. Η ιστορία προχωράει μόνο μέσω εγγράφων που ενδέχεται να βρούμε στους ορόφους και πέρα από το αρχικό sequence δεν θα δούμε κάτι που να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε κλάσεις ή χαρακτήρες οπότε και δεν μπορούμε να πειραματιστούμε με συνδυασμούς, κάνουν το παιχνίδι γρήγορα μονότονο. Εν τέλει, το μόνο πράγμα που μας ωθούσε στο να προοδέψουμε ήταν η απόκτηση οριακά καλύτερου loot – κάτι που δεν θα μας κρατήσει για πολύ.
Ευχαριστούμε την εκδότρια εταιρεία για την παραχώρηση του παιχνιδιού.
