Όταν ήμασταν παιδιά, δεν υπήρχαν τόσα βιντεοπαιχνίδια, ηλεκτρονικές συσκευές ή το διαδίκτυο να μας κρατάνε καθηλωμένους μέσα στο σπίτι ή μπροστά σε κάποια οθόνη. Ήταν τα αθώα χρόναι, η περίοδος της ζωής μας που το μόνο που μας ένοιαζε ήταν ο ύπνος, τα «παιδικά» της τηλεόρασης, τα γλυκά και οι απογευματινές ώρες όπου βγαίναμε έξω και παίζαμε με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς. Το κυνηγητό, το ποδόσφαιρο και τα μήλα ήταν μόνο μερικά από τα παιχνίδια που σκαρφιζόμασταν για να περάσουμε ευχάριστα τις ώρες μας. Όμως, ένα παιχνίδι το οποίο παίζαμε με το που έπεφτα ο ήλιος ήταν το κρυφτό. Ένας παίχτης κάθεται σε ένα σημείο, κλείνει τα μάτια και μετά από ένα καθορισμένο χρονικό διάστημα φεύγει από την θέση του και προσπαθεί να εντοπίσει όλους τους άλλους, κρυμμένους παίχτες.
Το κρυφτό βέβαια, έχει ένα ποσοστό τρόμου, τρόμο που οι αντίστοιχες ταινίες τον υιοθετούν με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Αν το καλοσκεφτούμε, υπάρχει μια αλήθεια σε όλο αυτό. Οι παίχτες προσπαθούν να κρυφτούν όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται. Όταν το άτομο που ψάχνει περάσει από κοντά τους κρατάνε την αναπνοή τους, κάνουν όσο περισσότερη ησυχία γίνεται και όταν το πεδίο είναι ελεύθερο φεύγουν και τρέχουν προς την βάση. Το ίδιο γίνεται και στις ταινίες ή τα βιντεοπαιχνίδια απλά εκεί οι πρωταγωνιστές ρισκάρουν την ζωή τους.
Τώρα σίγουρα θα αναρωτιέστε γιατί έκανα έναν τόσο μεγάλο πρόλογο, και με το δίκιο σας. Πριν από κάποιες μέρες, η Bandai Namco Entertainment λάνσαρε έναν νέο ατμοσφαιρικό τίτλο τρόμου που ονομάζεται «Little Nightmares». Η αλήθεια είναι πως δεν είχα ακουστεί ή γραφτεί πάρα πολλά για αυτό το παιχνίδι όμως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως κυκλοφόρησε σε μια εποχή όπου τα παιχνίδια με πρωταγωνιστές μικρής ηλικίας που αγωνίζονται να ξεφύγουν από δυσμενείς και εφιαλτικές καταστάσεις ενώ επιλύουν διάφορες σπαζοκεφαλιές, ανθίζουν αργά αλλά σταθερά. Στο Little Nightmares αναλαμβάνουμε τον ρόλο ενός μικρού κοριτσιού που προσπαθεί να ξεφύγει από την κόλαση ενός τρομακτικού πλοίου γεμάτου με ιδιαίτερους χαρακτήρες και τερατόμορφούς κακούς. Παίζοντας ως ένα μικρό παιδί, θα νιώσουμε, έστω και λίγο, την αίσθηση της ανικανότητας και του κινδύνου, στοιχεία σημαντικά για έναν τίτλο τρόμου.
Το Little Nightmares αναπτύχθηκε από την Tarsier Studios μια ομάδα που κρύβεται πίσω από παιχνίδια όπως το LittleBigPlanet. Καταλαβαίνουμε λοιπόν, πως δεν μιλάμε για ένα τυχαίο παιχνίδι αλλά για έναν αξιόλογο τίτλο που θα προσπαθήσει να μας εντυπωσιάσει με το gameplay του και με την ατμόσφαιρα που μας προσφέρει. Θα μιλήσουμε για ένα side-scroller με πολλά τρισδιάστατα στοιχεία όπως την κίνηση στον χώρο και τα γενικότερα γραφικά του. Ο χαρακτήρας μας παρόλο που προχωράει σε μια ευθεία μπορεί να εξερευνήση το δωμάτιο σε μήκος και σε βάθος, να έρθει σε επαφή και να διαχειριστεί διάφορα αντικείμενα και να προσπαθήσει να αποκτήσει πρόσβαση σε ψηλά ή κρυφά σημεία. Θα κρυφτούμε πολλές φορές, γεγονός που αποτελεί και ένα σημαντικό στοιχείο του gameplay.
Ένα εννιάχρονο πεινασμένο κορίτσι με το όνομα Six είναι παγιδευμένο σε ένα πλοίο. Το «The Maw» όπως ονομάζεται, είναι ένα σουρεαλιστικό εστιατόριο το οποίο πλέει στις θάλασσες χωρίς σταματημό. Το πλήρωμα καθώς και οι επισκέπτες είναι τα πιο άπληστα, άρρωστα, πεινασμένα και δυνατά πλάσματα που έχει γεννήσει αυτός ο κόσμος. Η Six ξυπνάει στο πιο βαθύ, απομονωμένο όροφο του οχήματος και προσπαθεί να ξεφύγει από αυτόν τον εφιάλτη. Κατά την διάρκεια αυτής της επιχείρησης, η ανυπόφορη πείνα την παρασύρει σε πράξεις που και η ίδια μετανιώνει. Η άνοδος της διακόπτεται από τον επιστάτη του πλοίου, ο οποίος αιχμαλωτίζει μικρά παιδιά και τα μετακινεί με έναν ιμάντα που λειτουργεί κατά μήκος του ταβανιού. Όπως είναι αναμενώμενο, η μικρή ηρωίδα αιχμαλωτίζεται και εκεί ξεκινάει ο αγώνας επιβίωσης. Η Six θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο στην διάθεσή της για να ελευθερωθεί, να ξεφύγει από τα δεκάδες τέρατα του πλοίο και να καταπολεμήσει την πείνα που απειλή τη συνείδηση αλλά και την ίδια της την ζωή.
Οι «εργαζόμενοι» του πλοίου όμως είναι μια μόνο από τις ανησυχίες της. Η «Lady», η αφέντρα του πλοίου, εκείνη που ελέγχει κάθε οργανισμό μέσα στο πλοίο, θα προσπαθήσει να την σταματήσει και να συνεχίσει να «εξυπηρετεί» τα πεινασμένα τέρατά της. Κάθε τέρας είναι διαφορετικό και η προσέγγιση που θα γίνει για να αντιμετωπιστεί όσο καλύτερα γίνεται αλλάζει κάθε φορά. Υπάρχει ποικιλλία και εφευρετικότητα, στοιχεία που είχαμε πολύ καιρό να δούμε σε κάποιον αντίστοιχο τίτλο.
Το Little Nightmares κατορθώνει να μας περάσει τις μακάβριες συνέπειες που έχει η θυσία της παιδικής αθωότητας και της τρέλας που έρχεται ως αποτέλεσμα. Η εξερεύνηση, η άνοδος στο πλοίο και η ατμόσφαιρα που περιτριγυρίζει την ηρωίδα χαρακτηρίζονται από ένα πέπλο μυστηρίου. Γεμίζουμε απορίες και η αβεβαίοτητα συνεχίζεται για πολλές ώρες ακόμα, γεγονός που μας ωθεί να συνεχίσουμε με όρεξη και περιέργεια την αναζήτηση απαντήσεων. Πως παγιδευτήκαμε στο Maw; Γιατί βρισκόμαστε εδώ; Ποιοι είμαστε; Τι μας περιμένει μετά; Αυτή η ασάφεια οδηγεί σε μια δελεαστική αφήγηση που μας κρατάει δεσμευμένους ακόμα κι αν οι απαντήσεις που περέχονται δεν είναι απολύτως σαφείς.
Το Maw είναι χωρισμένο σε πέντε τομείς και κάθε ένας από αυτούς διακρίνεται από το διαφορετικό θέμα που θίγει. Θα είναι σαν να περιπλανιόμαστε στην κόλαση, ζώντας από πρώτο χέρι τουλάχιστον τα πέντε (από τα εφτά) θανάσιμα αμαρτήματα. Θα περιπλανηθούμε σε κουζίνες γεμάτες σιχαμένες εικόνες και μηνύματα, σε παιδικά δωμάτια γεμάτα παιχνίδια και αιμοδιψή τυφλά τέρατα καθώς και σε καταστρώματα γεμάτα ‘επισκέπτες’ και ‘εργαζόμενους΄. Αναφέραμε πως η προσέγγιση για να ξεφύγουμε από κάθε τέρας είναι διαφορετική. Για παράδειγμα, στην κουζίνα θα πρέπει να κρυφτούμε κάτω από τραπέζια ή ντουλάπια και να παραμένουμε στην σκιά για να μην ξαφνιάσουμε τον Μάγειρα που προετοιμάζεται να μας μαγειρέψει. Από την άλλη, στο παιδικό δωμάτιο που είναι γεμάτο με τυφλούς επιστάτες, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα σκόρπια αντικείμενα για να δημιουργήσουμε αντιπερισπασμούς. Μηχανισμοί που από το πρώτο λεπτό θα μας δημιουργήσουν το απαραίτητο άγχος και ένταση.
Με μια πρώτη ματιά, η αρτιστική παρουσίαση των χαρακτήρων, των επιπέδων και του περιβάλλοντος θα μας παραπέμψουν σε παιχνίδια όπως το Don’t Starve και ορισμένες ταινίες του Tim Burton. Αν έπρεπε να παρομοιάσουμε τίτλους, θα λέγαμε πως μας θυμίζει και κάτι από το Limbo ή το πιο πρόσφατο Inside. Η ατμόσφαιρά του δεν θα μας κάνει να πεταχτούμε από την καρέκλα μας αλλά να ανατριχιάζουμε με τον περίγυρό μας και να σιχαθούμε ακόμα και τα πιο απλά πράγματα. Ο κόσμος του παιχνιδιού είναι αρκετά απολαυστικός παρά το κλασσικό gameplay και είναι ικανός να μας παρασύρει στο σκοτάδι του. Σε αυτό όμως δεν συμβάλλουν οι μηχανισμοί της αναζήτησης και του κρυφτού. Τα τέρατα έχουν βασικά μοτίβα αναζήτησης στα οποία αν εντοπίσουμε τις αδυναμίες τους τότε δεν θα νιώσουμε απειλή.
Ορισμένες στιγμές, η αδρεναλίνη ανεβαίνει σε επικίνδυνα επίπεδα όταν οι εχθροί μας αρχίζουν να μας κηνυγούν. Είναι αναζωογονητικό να τρέχεις για την ζωή σου ενώ ταυτόχρονα μας ξεκουράζει από την συνεχόμενη επίλυση γρίφων και το platforming. Τις περισσότερες φορές, πρέπει να σκαρφαλώνουμε σε υψηλά επίπεδα για να πάρουμε κάποιο κλειδί ή για να ξεκλειδώσουμε κάποια πόρτα. Σε συνδιασμό με το κυνηγητό, αυτά τα προαπαιτούμενα λειτουργούν κυρίως ως ένα παραπάνω άγχος παρά ως κάτι ξεχωριστό που θα προσθέσει ποικιλία. Μπορεί εν μέρη να είναι διασκεδαστικά, δεν παύουν όμως να φαντάζουν ρηχά.
Από άποψη χρόνου, το Little Nightmares είναι σχετικά μικρό σε διάρκεια αλλά ίσως νιώσουμε πως τα διαφορετικά επίπεδα και οι ασχολίες μας, μας αποζημιώνουν. Μπορούμε να ολοκληρώσουμε την περιπέτειά μας μέσα σε 5-6 ώρες ζητώντας βέβαια κάτι περισσότερο για να συνεχίσει η αίσθηση της έντασης. Παρόλα αυτά, ο διεστραμμένος και σκοτεινός κόσμος του Maw είναι αρκετός για να μας τραβήξει πίσω για δεύτερη ή και τρίτη φορά.
Οι τεχνικές απαιτήσεις για μια καλή απόδοση είναι σε λογικά πλαίσια. Οι παίχτες θα χρειαστούν έναν επεξεργαστή Intel Core i3 με μια κάρτα NVIDIA GTX 460 ή την αντίστοιχη της AMD καθώς και 4 GB RAM. Για καλύτερο οπτικό αποτέλεσμα θα χρειαστούμε έναν επεξεργαστή Intel Core-i7 με μια NVIDIA GeForce GTX 660 (και την αντίστοιχη της AMD) μαζί με 8GB Ram. Στο δικό μας σύστημα, το παιχνίδι της Tersier δεν αντιμετώπισε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα καθόλη την διάρκεια του playthrough. Ήμασταν ανενόχλητοι σε όλο το ταξίδι μας και δεν χρειαζόταν να παίζουμε με τις ρυθμίσεις για να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Σε γενικές γραμμές, το Little Nightmares είναι ένας ανατριχιαστικός τίτλος που θα μας περάσει ενοχλητικές σκηνές, αηδιαστικές εικόνες και τρομακτικούς εχθρούς. Η εξερεύνηση και η αίσθηση του αγνώστου είναι αρκετά για να μας γοητεύσουν και να μας κάνουν να συνεχίσουμε την περιπέτειά μας. Η Bandai Namco κάνει μια πολύ καλή κίνηση και βοηθάει για ακόμα μια φορά μια μικρή ομάδα με μεγάλο ταλέντο και λαμπρό μέλλον. Μπορεί βέβαια να μην κατορθώνει να φτάνει τα επίπεδα παιχνιδιών όπως το Resident Evil 7 ή του Outlast αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν αξίζει ένα ολοκληρωμένο playthrough. Προσωπικά, σας συνιστώ αυτό το όμορφο παιχνίδι με το ιδιαίτερο artstyle, ειδικά αν ψάχνεται κάτι που θα κάνει την καρδιά σας να χτυπήσει λίγο παραπάνω.
Ευχαριστούμε την Bandai Namco για την παραχώρηση του παιχνιδιού.
