Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε αρκετές ομάδες ανάπτυξης να δημιουργούν τίτλους που μας ταξιδεύουν σε μια πιο παλιά περίοδο, τότε που τα παιχνίδια ήταν ένα συνοθήλευμα από πολύγωνα που κατάφεραν όμως να γεννήσουν επιτυχίες και franchises που μένουν αγαπημένα μέχρι και σήμερα. Ένα πρόσφατο παράδειγμα ήταν και εκείνο του Crow Country, ενός isometric horror παιχνιδιού με αρκετά στοιχεία από παλιά παιχνίδια όπως γραφικά και gameplay. Ομολογουμένως, ο εν λόγω τίτλος ήταν επηρεασμένος από την κλασική σειρά Resident Evil και ίσως να αποτέλεσε ένα σημείο αναφοράς για άλλους indie developers στο μέλλον.
Η αναμονή αυτή όμως ίσως να μειώνεται αισθητά αφού ένα νέο project που θυμίζει κάτι από Darkwood και Project Zomboid έρχεται να μας “προσγειώσει” σε πιο “φυσιολογικούς” τρόμους και σενάρια που σίγουρα είναι βγαλμένα, έως έναν βαθμό, από την πραγματική ζωή. Ο Jordan Mochi, δημιουργός ενός νέου horror project, δανείζεται στοιχεία από τους παραπάνω τίτλους και κάτι από Resident Evil και Silent Hill, για να δημιουργήσει ένα παιχνίδι τοποθετημένο στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Conscript ήρθε φαινομενικά από το πουθενά και μας εντυπωσίασε τόσο με την παρουσίασή του όσο και με την αισθητική του αφού μοιάζει απλό αλλά είναι περιεκτικό σε αυτό που κάνει.
Ο Πόλεμος δεν αλλάζει ποτέ
Το Conscript λαμβάνει χώρα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1916, στην μάχη του Βερντέν, μια μάχη που ήταν από τις σημαντικότερες στο δυτικό μέτωπο. Αντίπαλοι, για όσους δεν γνωρίζουν, ήταν η Γερμανική Αυτοκρατορία και η Γαλλία σε μια από τις πιο θανατηφόρες και αιματηρές μάχες της ιστορίας με εκατοντάδες χιλιάδες τραυματίες και νεκρούς.
Αναλαμβάνουμε τον ρόλο ενός Γάλλου στρατιώτη που γράφει ένα γράμμα στην μητέρα του, κάτω από το σκοτάδι των χαρακωμάτων. Στην μάχη αυτή είναι μαζί με τον αδερφό του ο οποίος έχει τραυματιστεί ενώ παράλληλα ψάχνει το ρολόι του πατέρα του που χάθηκε κατά την διάρκεια μιας συμπλοκής. Αμέσως καταλαβαίνουμε πως τα δύο μισά του παιχνιδιού απαρτίζονται από την αναζήτηση του ρολογιού και την εξασφάλιση της επιβίωσης του αδερφού μας την στιγμή που πρέπει να επιβιώνουμε από επιθέσεις εχθρικών στρατιωτών. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τέρατα ή δημιουργίες της φαντασίας μας αλλά με τον ίδιο τον πόλεμο, τον φόβο για την ζωή μας και τον τρόμο που τον συνοδεύει και σημαδεύει τις ζωές των στρατιωτών.
To gameplay του Conscript θα είναι γνώριμο για όσους έχουν ασχοληθεί με παιχνίδια του είδους όπως το Resident Evil ή το Crow Country με την λογική ότι πρόκειται για ένα ισομετρικό παιχνίδι επιβίωσης και τρόμου που χρησιμοποιεί όσο καλύτερα γίνεται το φως και το σκοτάδι για να δημιουργήσει μια τραυματική ατμόσφαιρα και τις κατάλληλες συνθήκες για να μας κάνει να συγκεντρωθούμε. Μαζί με τον φωτισμό, ο ήχος έχει υιοθετηθεί με τέτοιον τρόπο που τα βήματα, οι ανάσες και οι κραυγές μπορούν να μας κάνουν να νιώσουμε άβολα ακόμα και αν γνωρίζουμε πως πρόκειται για μια πραγματικότητα που ο μόνος πραγματικός εχθρός μας είναι ένας άλλος απελπισμένος και ίσως τρομαγμένος άνθρωπος.
Το επίπεδο δυσκολίας που θα επιλέξουμε ξεκινώντας το παιχνίδι θα καθορίσει τόσο τους πόρους που θα μπορούμε να βρούμε όσο και πόσο εύκολη θα είναι η επιβίωσή μας σε όλο το χάος. Φυσικά, υπάρχει η υγεία μας που πρέπιε να έχουμε υπόψιν μας καθώς και ένα σύστημα αντοχής που λειτουργεί ως καταλύτης για το πόσο γρήγορα και πόσο πολύ θα τρέχουμε μαζί με το πόσο δυνατά θα μπορούμε να χτυπάμε. Δεν υπάρχει η σημασία της πείνας ή της δίψας εδώ αφού η επιβίωση από εχθρικές σφαίρες ή αιχμηρά αντικείμενα λαμβάνουν την “πρώτη θέση”, αν θέλετε.
Απειλές από παντού
Όσο εξερευνούμε τις διάφορες κατακόμβες και τα χαρακώματα της περιοχής του Βερντέν θα συναντήσουμε ορισμένους συμμάχους αλλά αρκετούς εχθρούς που δεν θα μας χαρίσουν δευτερόλεπτο ανάσας. Θα ορμήξουν κατά πάνω μας, θα μας σημαδέψουν, θα μας πυροβολήσουν με έναν μόνο σκοπό – την δική τους επιβίωση. Εμείς από την άλλη, έχουμε πρόσβαση σε έναν αριθμό από πιστόλια, τουφέκια, καραμπίνες και πυρομαχικά που θα μας εξασφαλίσουν κάποια απόσταση ασφαλείας και κάλυψη αλλά δεν είναι πάντοτε αρκετά για να φτάσουμε μέχρι το τέλος. Μαζί μας λοιπόν, έχουμε και βέργες, ξύλα ή φτυάρια που τα χρησιμοποιούμε για να χτυπάμε τους εχθρούς μας όταν τα πυρομαχικά μας τελειώνουν.
Ως ένα παιχνίδι του είδους, ο χειρισμός είναι ένας ακόμα νοητός εχθρός αφού δεν είναι τόσο άμεσος ή εύκολος όσο θα περιμέναμε αλλά μοιάζει ταιριαστός με αυτά που προσφέρονται εδώ. Κρατώντας το ένα trigger button μπορούμε να “φορτώσουμε” την επίθεσή μας για να την κάνουμε πιο δυνατή ενώ με το άλλο trigger button την ενεργοποιούμε. Όσο περισσότερο κρατάμε την επίθεσή μας τόσο πιο καλή ευστοχία ή δύναμη έχουμε με αποτέλεσμα να χρειάζεται να λαμβάνουμε κάποιο ρίσκο σε κάθε μάχη. Για παράδειγμα, όταν σημαδεύουμε με κάποιο όπλο, το στόχαστρο μας ξεκινάει μεγάλο υποδηλώνοντας ότι από το άγχος και την ταχύτητά μας ο στόχος μας δεν βρίσκεται μέσα εκεί που θέλουμε οπότε όσο περιμένουμε τόσο καλύτερο σημάδι θα έχουμε. Από την άλλη, όταν σημαδεύεις έναν εχθρό και έρχεται ένας άλλος τρέχοντας από πίσω, τότε η απόφαση του αν θα ρίξουμε την βολή ή θα κρυφτούμε γίνεται ζωτικής σημασίας – κάτι που αυξάνεται αν αναλογιστούμε πως κάθε σφαίρα που εκτοξεύεται είναι πολύτιμη, αλλά και πως τα melee weapons σταδιακά υποβαθμίζονται, με το κόστος τόσο των πυρομαχικών όσο και των πακέτων επισκευής να είναι απαγορευτικά ακριβό.
Μια σκληρή πραγματικότητα
Όσο πυροβολάμε, πετσοκόβουμε και τρέχουμε μέσα από τα χαρακώματα ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια ακόμα σκληρή πραγματικότητα. Οι σφαίρες που θα βρούμε για τα όπλα μας είναι κυρίως διαθέσιμες από τα πτώματα των εχθρών μας και πέρα από άλλα αντικείμενα όπως τσιγάρα και μερίδες φαγητού, θα βρούμε δαχτυλίδια, φωτογραφίες παιδιών ή γυναικών και τότε μας “χτυπάει” – παλεύουμε ενάντια σε άλλους ανθρώπους, σε ανθρώπους που είχαν οικογένειες, παιδιά και μια ζωή που τους περίμενε σπίτι. Ακόμα και αν η επιβίωσή μας είναι το κύριο μέλημά μας, είναι σκληρό να γνωρίζουμε πως κάποιο παιδί έμεινε ορφανό ή κάποια γυναίκα έμεινε χήρα.
Εκτός από τις “κανονικές” μάχες, πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουμε τα στοιχεία της φύσης. Στο παιχνίδι ενσωματώνεται ένα ακόμα στοιχείο επιβίωσης που συνήθως αντικατοπτρίζεται με κάποιο χρώμα ή αλλαγές στην κατάσταση του χώρου. Για παράδειγμα, αν δεχόμαστε επιθέσεις με χημικά, η οθόνη μας αρχίζει να αποκτά κίτρινη απόχρωση γύρω από τις άκρες και, αν παραμείνουμε σε αυτή την κατάσταση για πολύ, η υγεία μας μειώνεται μόνιμα. Υπάρχουν και άλλες καταστάσεις που μας επηρεάζουν, όπως το δάγκωμα από αρουραίους που προκαλεί δηλητηρίαση ή ομίχλη που περιορίζει την ορατότητά μας. Επίδεσμοι, μάσκες και άλλα στοιχεία στην κατοχή μας θα γίνουν οι καλύτεροι φίλοι μας σε αυτή την περίπτωση.
Το περιβάλλον γύρω μας είναι όμως αξιοποίησιμο, από την άποψη ότι μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε ώστε να κρυφτούμε ή να αποφύγουμε εχθρούς. Ακόμα και αν καταφέρουμε να κρυφτούμε όμως, δεν υπάρχει εγγύηση πως δεν θα μας ανακαλύψουν. Με πιο απλά λόγια, οι εχθροί μας μπορούν να μας εντοπίσουν κάπως εύκολα ακόμα και αν έχουμε κρυφτεί καλά ή αν έχουμε τρέξει μακριά. Αυτό, θα μπορούσε να πει κανείς, πως συμβάλει αρκετά στην αληθοφάνεια του παιχνιδιού μιας και στην πραγματικότητα μπορούμε να καταλάβουμε πότε κρύβεται κάποιος πίσω από μια κουρτίνα ή αν έχει κρυφτεί κάπου γύρω μας όταν τον κηνυγάμε. Ωστόσο, αυτή η πραγματικότητα καθιστά το stealth μια ανούσια τακτική, ειδικά όταν δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Όσο για τα υπόλοιπα τμήματα του gameplay, το Conscript συνεχίζει να αντλει επιρροές από τα παιχνίδια που προαναφέραμε αφού θα πρέπει να λύσουμε αρκετούς γρίγους για να αποκτήσουμε πρόσβαση σε νέα τμήματα ή να βρούμε αντικείμενα όπως κλειδιά και λοστούς για να ανοίξουμε πόρτες. Η επίσκεψη σε προηγούμενα τμήματα ενθαρρύνεται πλήρως για να βρούμε αντικείμενα που μπορεί να χάσαμε ή για να βρούμε φωτογραφίες με κρυμμένους κωδικούς, PINs και άλλα αντίστοιχα στοιχεία. Πολλά χρήσιμα αντικείμενα μπορεί να είναι κρυμμένα και σε σκοτεινά σημεία οπότε το παιχνίδι με το φως είναι ακόμα ένα στοιχείο που ενθαρρύνεται εξίσου. Δεν γίνεται να παραλείψουμε και το γεγονός ότι μπορούμε να συνδυάσουμε αντικείμενα για να φτιάξουμε άλλα, στοιχείο απαραίτητο για την επίλυση ορισμένων γρίφων.
Μια νοσταλγική απεικόνιση
Επιστρέφοντας στην παρουσίαση, το Conscript καταφέρνει να αποδόσει τα μέγιστα ενώ παράλληλα διαμορφώνει μια γοητευτική ιδιαίτερη εμφάνιση. Τα animations σε συνδυασμό με τα 3D pixelated μοντέλα των χαρακτήρων και του περιβάλλοντος είναι ικανά να συνδυάζουν την αισθητική του Resident Evil με αυτή του Darkwood για να δημιουργήσουν ένα παιχνίδι δράσης και παράλληλα υπαρκτού τρόμου. Η ισομετρική προοπτική κολακεύει τον τίτλο ενώ το σύστημα μάχης πλαισιώνεται καλά με το σύστημα χειρισμού προσδίδοντας αυτό το αίσθημα βιασύνης και άγχους όταν βλέπουμε εχθρούς να τρέχουν κατά πάνω μας. Αυτό όμως που με ενθουσίασε ιδιαίτερα ήταν ο “βαρύς” και ικανοποιητικός ήχος. Χτυπήματα, πυροβολισμοί, βήματα και αναπνοές έχουν την βαρύτητα που θα μπορούσαμε να βρούμε σε ένα πεδίο μάχης και μας ωθούν στο να πάμε παραπέρα με όμορφα ηχητικά εφέ και ατμοσφαιρικό ήχο που εξίσου κολακεύει.
Ωστόσο, δεν είναι όλα ρόδινα αφού υπάρχουν μερικά στοιχεία που μπορεί να ενοχλήσουν τους πιο παρατηρητικούς ή αυτούς που θέλουν ομοιομορφία στα παιχνίδια τους. Ενώ όλα τα στοιχεία, όπως τα μοντέλα των χαρακτήρων, τα εντυπωσιακά περιβάλλοντα και το σύστημα του inventory πλαισιώνονται όμορφα από ίδια ή παρόμοια pixelated αισθητική, άλλα στοιχεία όπως τα κείμενα και το UI έχουν μια πιο “λεία” αισθητική που δεν…”κολλάει” με όλο το υπόλοιπο παιχνίδι. Επιπλέον, το A.I. των εχθρών μας κάνει διακρίσεις, με πιο τρανταχτό παράδειγμα τους αρουραίους, που σε μια κατάσταση όπως αυτή του πολέμου, θα έπρεπε να τα “βάζουν” με όλους όσους βρίσκονται μπροστά τους. Αντιθέτως, εδώ έρχονται μόνο κατά πάνω μας, οπότε όταν έχουμε και γερμανούς στο μείγμα, τότε ίσως γίνει εξαιρετικά εκνευριστικό.
Το Conscript είναι σίγουρα μια ιδιαίτερη εμπειρία που αξίζει την υπομονή και την προσοχή μας ακόμα και αν μπορεί να μην κάνει το κάτι διαφορετικό. Είναι ένας μεγάλος τίτλους αφού προσφέρει αρκετό replayability με πολλαπλά endings και ένα New Game Plus. Το παιχνίδι μας θυμίζει ότι ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι ένα φανταστικό σκηνικό για βιντεοπαιχνίδια – και όχι για την πραγματική ζωή – και ο τρόμος του αποτυπώνεται αρκετά καλά.
